Rohtenburg (2006)

Η ιστορία του Γερμανού κανίβαλου που βρήκε θύμα εθελοντή στο internet και του έφαγε το πέος (το υπόλοιπο σώμα το φύλαξε στο ψυγείο και η αστυνομία τον συνέλλαβε πριν προλάβει να το τελειώσει).Η Keri Russell περιφέρεται στο ρόλο αφηγητή εφάμιλλου εκείνου του David Duchovny στα Κόκκινα Παπούτσια, παίζοντας φοιτήτρια που ψάχνει να κάνει τη διατριβή της πάνω στην ψυχοσύνθεση του θύματος και του θύτη της ιστορίας που σόκαρε την Γερμανία (και ανατρίχιασε την Ευρώπη), αλλά αν τα πανεπιστήμια της Γερμανίας είναι τόσο σοβαρά όσο λένε, η εργασία της θα έπρεπει να απορριφθεί ως κακοήθης άνιση pop ψυχολογία που μόνο της μέλημα είναι να αποδόσει όλα τα είδη των ψυχολογικών παρεκλίσεων στο πρωτεύον χωνευτήρι της προβληματικής σχέσης με τη μητέρα. Ανισόρροπος, ψυχασθενής, σχιζοφρενής, αντικοινωνικός, διαταρραγμένος, καμπούρης, καραφλός και γρηγορογαμούλης, κουτσοί στραβοί απαλάσσονται, με όλα τα κακά της μοίρας τους να φορτόνονται στην απεικόνιση της σχέσης τους με τη μητέρας τους ως αντίστοιχη εκείνης που θα περίμενες να είχε ο Norman Bates με τη δική του, πρωτού αναλάβει μόνος του την οικογενειακή επιχείρηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο κανίβαλος έγινε κανίβαλος γιατί η προσκόληση της μάνας του πάνω του τον είχε κάνει να τρώει ό,τι δίποδο έβρισκε μπροστά του (και η αιτιολόγηση είναι αυτή ακριβώς που σου λέω κι εγώ: καμία), κι ο κανιβαλιζόμενος ήθελε να κανιβαλιστεί --συγκεκριμένα, να του φάνε το πέος--, γιατί η μάνα του αυτοκτόνησε όταν τον έπιασε να χαϊδεύει άλλο αγόρι. Σεναριακή εκβάθυνση μηδέν, δραματουργική καμία, κινηματογραφική επίσης, και το μόνο που μένει, είναι η κανιβαλιστική διάθεση των δημιουργών να κανιβαλίσουν το πιασάρικο θέμα τους, πουλώντας μάλιστα και κουλτουριά. Δεν είχαν καν την ευπρέπεια να αποδεχτούν τις προθέσεις (ή την ανεπάρκειά τους) και να πέσουν με τα μούτρα στον (ανθρώπινο) πατσά του συνειδητοποιημένου exploitation.