The Mutant Chronicles (2008)

Μηχανή από το διάστημα, ξυπνά στα έγκατα της γης και μεταλλάσσει ανθρώπους σε μεταλλαγμένους, που κυνηγούν ανθρώπους για να τους πάνε στη μηχανή να τους μεταλλάξει.Βασισμένο στο επιτραπέζιο RPG των '90s χωρίς καν να το αναφέρει, το μέγεθος και την οσμή της πατάτας που είναι το Mutant Chronicles θα μπορούσες να τα υποθέσεις κι απ' τη συμμετοχή του Malkovich και μόνο, αν αναφερόταν πουθενά στην επίσημη προώθηση το όνομά του, σε αντίθεση με τις εμπνεύσεις της ντόπιας διανομής, που του δίνει τη (δυσανάλογη με την πεντάλεπτη παρουσία του) κεντρική θέση με μεγάλα γράμματα στην αφίσα της. Η ντόπια εταιρεία βέβαια, αναφέρει κι ότι η ταινία βασίζεται σε videogame, που δεν υπάρχει (ακόμη), το οποίο μεταφέρθηκε και σε κόμικ, που επίσης δεν υπάρχει (ακόμη), αλλά αφού τοποθετεί το 2707 που εξελίσσεται η πλοκή, σε τριακόσια χρόνια από σήμερα, μπορείς, υποθέτω, να πεις ότι οι άνθρωποι είναι πολύ μπροστά απ' την εποχή μας.

Το πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι οι διανομείς βέβαια, λίγο έχει να κάνει με την ίδια την ταινία, η οποία υποφέρει κυρίως από υπέρμετρες φιλοδοξίες και αναιμικό budget, χάσμα οξυμένο εκθετικά απ' την παντελή έλλειψη ταλέντου σε όλο το δημιουργικό κομμάτι της, απ' το σενάριο, στη σκηνοθεσία, την ψηφιακή σκηνογραφία, και την generic μουσική ενδυματολογία. Απ' τα πρώτα πλάνα με αληθινούς ηθοποιούς σε ψευτικοφανή ψηφιακά σκηνικά, γίνεται πασιφανής η ολοκληρωτική αδυναμία των συντελεστών είτε να κρατήσουν το πάντρεμα στο παραδοσιακά αποδεκτό, είτε να το περάσουν στο προχωρημένο αισθητικά, ως στιλιστικά προωθημένο, γειώνοντάς σε ακριβώς στο κέντρο ενός παράδοξου υπαρξιακού uncanny valley, που παίρνει κάποια ώρα να συνηθίσεις, αν θες πραγματικά να συνεχίσεις. Κι αν το κάνεις και παραβλέψεις την επεισοδιακή δομή του κάτι-σαν-πλοκή-ρίξε-τη-δράση-να-τελειώνουμε σεναρίου, ό,τι μένει απ' τα κλεψίματα του φωτογράφου στα (στενά μην εκτιθέμεθα) καδραρίσματά του, είναι μπιμουβιάρικες μάχες απ' τις πιο άχρωμες κι αδιάφορες που έχουν κυκλοφορήσει στις οθόνες, και μαρτυρούν τις οικονομικές δυσχέρειες, τις οποίες προσπαθούν εξ αρχής να ξεπεράσουν οι ψηφιακές προσθήκες και να τις καλύψουν με μπόλικη ψευτοκάπνα και καταχνιά. Κάτι που μόνο σαν πισωγύρισμα πιο πίσω κι απ' τα πειράματα του Sky Captain and the World of Tomorrow (2004) μπορεί να περάσει, και δε σώζεται ούτε από καλόγρια-πολεμίστρια χωρίς εσώρουχα κάτω απ' τη στολή της, ειδικά όταν μένει έτσι ανεκμετάλλευτη.