Tropic Thunder (2008)

Το νέο πολεμικό έπος του Damien Cockburn βρίσκεται ένα μήνα εκτός προγραμματισμού και 100 εκατομμύρια εκτός προϋπολογισμού μετά από πέντε μέρες γυρισμάτων στο Βιετνάμ.Έχοντας στόχο τη μεγαλομανή ηλιθιότητα του Hollywood και χρησιμοποιώντας τα λεφτά του, το Tropic Thunder (2008) μοιάζει ελαφρά με το boot camp για τους αστέρους που έκανε must πριν κάθε σχετική παραγωγή ο Oliver Stone στο Platoon (1986): απλά δεν είναι πόλεμος αλλά άσκηση. Από την άλλη όμως, όποιος περνάει τις ασκήσεις για αστεία μπορεί να περάσει και καναδυό χρόνια από τους Πεζοναύτες για διακοπές. Και ο Ben Stiller, παρόλο που η αγάπη που του έχει η βιομηχανία έκανε ότι αυτός σχεδίαζε για καμιά εικοσαριά χρόνια (από τη συμμετοχή του στην Αυτοκρατορία του Ήλιου (1987)) να πραγματοποιηθεί και ένα σωρό ονόματα πρώτης διαλογής να του εμπιστευτούν την παραμονή τους εκεί (στη πρώτη διαλογή), δεν αστειεύεται καθόλου, αντίθετα ξεκινάει την ιστορία του ανατινάζοντας τον σκηνοθέτη με συνοπτικές διαδικασίες και περιφέροντας το κεφάλι του. Και συντηρεί σε όλη τη διάρκεια όλο αυτό το μετα- μιας ταινίας που δε σατιρίζει απλά όλη τη διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας σαν αυτή αλλά κοιτιέται και στον καθρέφτη όσο το κάνει. Με πρώτο βιολί τον Robert Downey Jr. σε ρόλο ξανθού γαλανομάτη οσκαροτιμημένου προκλητικού Αυστραλού ηθοποιού που γίνεται αράπης για τις ανάγκες του ρόλου (στη ταινία μέσα στη ταινία) και δεν αφήνει τίποτα όρθιο, πέρα από τις προφανείς όσο και η μύτη του ρατσιστικές προεκτάσεις. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να υποδυθούν οποιονδήποτε, αυτοί που προτιμάνε τη σιγουριά τέτοιου είδους στη παραγωγή, τα κόκαλα του Strasberg, η ειρωνεία της ειρωνείας όλων αυτών σε ατελείωτη επανατροφοδότηση, κι ένα στιλάκι που σε κάνει να κλαις γοερά από τα γέλια από το trailer ακόμα, όλα συμπληρώνουν μια ερμηνεία που το μόνο που σε εμποδίζει να τη πεις οσκαρική είναι το μέτα- μέτα- μέτα- παραδοξολογηματικό του πράγματος.

Συνολικά ο Stiller έκανε τη πιο προσεγμένη και μεγάλη κωμωδία ever, με τον John Toll στη φωτογραφία, κι ένα καστ που προσαρμόζεται σε, και τελικά κάνει τρελούς, ρόλους συμπληρωματικά μονότονους, όπως ο Jack Black ή πάει πολύ παραπέρα από το αναπάντεχο της συμμετοχής και καταχειροκροτιέται, όπως ο Tom Cruise. Και χωρίς να έχει πολλά όρια ούτε στη βουτιά στο χοντρό γέλιο, σιγουρεύει ότι θα παραμείνει κλασική σε κοινό πολύ μεγαλύτερο από αυτό των όσων πιάσανε όλα τα inside jokes και τα ανακυκλώνουν ήδη σε κάθε ευκαιρία ή μπόρεσαν να χωνέψουν τα μισά και την είπαν άνιση.