Αθήνα - Κωνσταντινούπολη (2008)

«Το στόρι είναι εντελώς συμβατικό...»...και αναπτύσσεται με τους καταιγιστικούς ρυθμούς της αβίαστης βραδύτητας, σ’ ό,τι πιο θεατοδιωχτικό έχει κάνει μέχρι τώρα ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, που ποτέ δεν είχε τη φήμη σκηνοθέτη με έγνοια του τον θεατή, κι ούτε πρόκειται να την αποκτήσει τώρα, φροντίζοντας απλώς να αποτελειώσει όποια ελπίδα είχε μείνει ζωντανή απ’ το Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου (2002), μετά το μακελειό του Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006). Ένα road movie δίχως ιδιαίτερη έμφαση ούτε στο road, ούτε στο movie, το ταξίδι απ’ τη Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη είναι ένα ταξίδι στη γεωγραφία ηρώων που τρέχουν απ’ το παρελθόν και προσπαθούν να αποφύγουν και το μέλλον, αφήνοντας το παρόν να τους ψάχνει σε μια αδιάκοπη εναλλαγή περιβάλλοντος, μόνο που η ταινία, όπως και οι ήρωες, δεν θέλει να ξέρει από που έρχεται, δεν ξέρει που πάει, και δεν ξέρει ούτε τι ακριβώς να κάνει όταν φτάσει εκεί, ενδιαφέρεται μόνο να σκορπίσει στείρα λυρικότητα ανάμεσα σε μια ακολουθία από fades to black, που αντικατοπτρίζουν εκτός απ’ τη μαυρίλα της ματαιότητας της ύπαρξης και τη μαυρίλα του χαρακτηριστικότερου είδους κινηματογράφου που κάνει τους Έλληνες να ακούν «ελληνικός» και να τρέχουν για τα βουνά.