Body of Lies (2008)

Πράκτορας της CIA στην Ιορδανία, αντιμετωπίζει και την αδίστακτη εκμετάλλευση από το αφεντικό του, όσο κυνηγάει τον αρχηγό τρομοκρατικής ομάδας που αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιθέσεις της στην Ευρώπη με το να μη την αναλαμβάνει.Σε τελική ανάλυση μπορείς να πεις ότι το Body of Lies (2008) επιχειρηματολογεί υπέρ αυτού που οι Αμερικάνοι λένε human intelligence, δίνοντας έμφαση στο "human", και το κάνει χρησιμοποιώντας.. τονισκοτικά τη τεχνολογία. Όμως στη πορεία καταφέρνει να εξετάσει ψύχραιμα τα shortcomings της (άπω) δυτικής πολιτικής στη περιοχή, χωρίς να αντιμετωπίζει αυτή ή ατομικά όσους εμπλέκονται σαν απλούς καουμπόιδες, και χωρίς να παραβλέπει ότι και οποιαδήποτε άλλη, αντίθετη ή στη μέση, έχει και λογική και εξίσου τυφλή πίστη στην ορθότητά της. Και το καταφέρνει μάλλον αναμενόμενα, αφού το σενάριο είναι του William Monahan του Departed (2006) και παραδίδει την ίδια πολυπλοκότητα και μεθοδικότητα, έστω κι αν αρκετά του σημεία φαίνεται να περιορίστηκαν ή να κόπηκαν εντελώς (πιο χαρακτηριστικά οι γυναικείοι ρόλοι), συνεχίζοντας τη παράδοση του Kingdom of Heaven (2005), τόσο στην έκθεση της ιστορικής ιδιομορφίας της περιοχής όσο και και στο χαράτσωμά της στο επίπεδο πανηλίθιου ακροατηρίου.

Στη σκηνοθεσία, ο Ridley Scott συνεχίζει να μη ζητάει υπογραφή (κάτι που να τον αναγνωρίζεις από αυτό, εκτός από επιλογές στις χρωματικές αποχρώσεις) αλλά αφηγηματικές προκλήσεις, και αυτή τη φορά φαίνεται να τα καταφέρνει ελαφρά.. ισοπεδωτικά, τουλάχιστο στο cut που βγήκε στις αίθουσες. Σε κορυφώσεις (όπως στα βασανιστήρια) φτάνει μέχρι εκεί που χρειάζεται για να παραδώσει το γράμμα, σε λεπτομέρειες φαίνεται να (υπερ)σκηνοθετεί μέχρι και τον παραγωγό που πέρασε να δει αν τα ελικόπτερα που νοίκιασε μοιάζουν με Black Hawks βαμμένα μαύρα. Το επαναλαμβανόμενο "φαίνεται", είναι βέβαια η μαγική λεξούλα, μιας και, για παράδειγμα, ο ρόλος του Russell Crowe μοιάζει έτοιμος για τη μηχανή του κιμά, όμως φέρνει μια σπαϊγκεμική διάσταση, αντιπροσωπεύει την αμερικανιά και πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει την Αμερική, και η ροή εξυπηρετείται καλύτερα με το να τον ακούς να ξαναματαλέει για τα παιδιά του παρά αν τον έβλεπες να ξεφυσάει πηγαίνοντας τα να ξαναματαδούν τον Βασιλιά των Λιονταριών (1994).

Συνολικά, το φιλμ έχει πολύ ψηλά (που διαφέρει από το "πανύψηλα") production values όπως θα 'λεγε και μια πρώην μου, φαίνεται ακόμα καλύτερο στην υπερκινητικότητά του, και γίνεται όλο και συναρπαστικότερο με την ώρα, ακριβώς γιατί αποδίδει η επένδυση σε χαρακτήρες, και σε ηθοποιούς, όπως ο Leonardo DiCaprio, που να μπορούν να τους παίξουν στα (και με τα, ενίοτε) δάχτυλα. Ε, και ο Sir Ridley δε κάνει λάθη, ξέρεις.