3 Στιγμές (2008)

Τρία ζευγάρια σε τρεις διαφορετικές ηλικίες (ή το ίδιο ζευγάρι σε διαφορετικές ηλικίες), μαζεύονται στο σπίτι κοντά στη λίμνη που φωτίζει κάθε 20 χρόνια ένας κομήτης, φτιάχνοντας έναν διάδρομο για να περπατήσουν οι αληθινά ερωτευμένοι.Το «μια ιστορία για την ελαφρότητα του έρωτα, που ζυγίζει 300 κιλά το καρέ» εξακολουθεί να είναι η καλύτερη ατάκα που έχω ακούσει/διαβάσει/γράψει/πει/σκεφτεί για τη δεύτερη ταινία του Σεβαστίκογλου, μια αθεράπευτα εσωτερική κι ασήκωτα λυρική σπονδυλωτή ταινία με απαιτήσεις πεπειραμένου συναρμολογητή απ’ τον θεατή που θα βρεθεί απέναντί της αν θελήσει να τη βάλει σε μια σειρά και προσδοκίες αποκωδικοποιητή αυτόματης γραφής αν θελήσει να την απορροφήσει διαισθητικά. Εξαιρουμένων των καλή τη πίστη ρομαντικών ερμηνειών που μπορεί να προσδοκά ο σκηνοθέτης, οι 3 Στιγμές του είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση δυσλειτουργικής μεθόδου έκφρασης (και δημιουργικής ακράτειας ενδεχομένως), που κινδυνεύει να σε ξεκάνει με τη φλου ποετίκ γραφή του, αν δεν σε κρύψει στο κυνικό καβούκι σου, που αφήνει να φανεί μονάχα η αφόρητη απόσταση ανάμεσα στα αρνητικά αρχέτυπα ανδρών και γυναικών που χρησιμοποιεί, απαράλλαχτων παντού εκτός απ’ τις ρυτίδες του δέρματος στο πέρασμα των χρόνων, με τις γυναίκες να ξεκινούν και να παραμένουν εκρηκτικά υστερικές αρχόντισσες της χειραγώγησης και τους άντρες να ευνουχίζονται επανειλημμένα και τακτικά σε κάθε τους προσπάθεια να τις προσεγγίσουν με την αφελή τους ανυστεροβουλία.

Η ταινία αποτέλεσε την μία από τις δύο ελληνικές προτάσεις του διεθνούς τμήματος του περασμένου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια του οποίου ο σκηνοθέτης μάς είχε δώσει μια συνέντευξη την οποία θεωρώ απαραίτητο συνοδευτικό στη θέασή της, αν μη τι άλλο για να εκτιμήσεις το αγαθό των προθέσεων του δημιουργού και να εντοπίσεις τα σημεία της αστοχίας του. Αν, βέβαια, επιλέξεις να πας να τη δεις στις δεύτερες προβολές κάθε μέρας στην Έλλη, ο σκηνοθέτης υπόσχεται στο τέλος να είναι στο φουαγιέ της αίθουσας μαζί με τους συντελεστές του, για να τη συζητήσετε και μεταξύ σας.