Black Dynamite (2009): Sundance deals trailer
Δες/Κρύψε το χριστουγεννιάτικο promo
Δεν ξέρω αν το πιο δύσκολο πράγμα να πιστέψεις, βλέποντας το trailer, είναι το «(2009)» που κρέμεται στην άκρη του τίτλου αυτού του ολότελα ρεβιζιονιστικού, ανόσια ρετρό blaxploitation, που έκανε την θριαμβευτική πρεμιέρα του χθες βράδυ στο μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα Midnight του Sundance, ή αν το ότι την άλλη μέρα το πρωί, το είχε αγοράσει η Sony Pictures. Για δύο εκατομμύρια δολάρια. Και στον Black Dynamite, τον μόνο ήρωα που είναι πρόθυμος να κυνηγήσει τα λευκά αφεντικά που έχουν μολύνει τους δρόμους της μαύρης γειτονιάς με πιωμένες πόρνες, εθισμένα στην ηρωίνη ορφανά και το κουφάρι του αδερφού του, η Sony βλέπει δυναμικό για franchise.
Η επιστροφή του Scott Sanders στο Sundance, δέκα χρόνια μετά το άτυχο Thick Thieves (1998), που στις περισσότερες περιπτώσεις έφτασε μέχρι τις λίστες διαμαντιών εν αναμονή ανακάλυψης των βιντεοκλαμπάδων, πυροδότησε διαπραγματεύσεις που κράτησαν τους ατζέντηδες της Endeavor Independent ξύπνιους μέχρι τις 6 το πρωί, για ένα project που υλοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά χάρη στο πάθος και την τηλεφωνική ατζέντα του εμπνευστή, σεναριογράφου και αφηγητή του, του «μη απολογητικού, άλφα αρσενικού, όμορφου μαύρου άντρα» Michael Jai, που εμπνεύστηκε το όλο ‘70s revival ακούγοντας το Superbad του James Brown στο αμάξι του κι είχε, πριν αρχίσει να τη γυρίζει, όχι μόνο όλη την ταινία στο μυαλό του, αλλά και το sequel της. Δεν ξέρω κατά πόσο η Sony, που στις δηλώσεις της ανάφερε αναμνήσεις από Austin Powers, έχει σκοπό να αφήσει τον Michael Jai να πάει τα επόμενα επεισόδια όσο σοβαρά και αντι-spoof-ικά φαίνεται να έχει πάει το πρώτο, αλλά για την ώρα, μπορούμε να αρκεστούμε στην ανικανότητα των λέξεων να περιγράψουν πόση ασύλληπτη cult γαματοσύνη προδίδει η ύπαρξη και μόνο αυτής της ταινίας. Η οποία, γράφτηκε στα πρακτικά ως η δεύτερη αγορά του φεστιβάλ (μετά το όχι και τόσο πετυχημένο και πλέον work in progress αστυνομικό δράμα, του Antoine Fuqua, Brooklyn’s Finest (2009), που αγόρασε η πρωτοεμφανιζόμενη Senator) και ως η πρώτη που έγινε, ταιριαστά, στο μαύρο της νύχτας.
Η επιστροφή του Scott Sanders στο Sundance, δέκα χρόνια μετά το άτυχο Thick Thieves (1998), που στις περισσότερες περιπτώσεις έφτασε μέχρι τις λίστες διαμαντιών εν αναμονή ανακάλυψης των βιντεοκλαμπάδων, πυροδότησε διαπραγματεύσεις που κράτησαν τους ατζέντηδες της Endeavor Independent ξύπνιους μέχρι τις 6 το πρωί, για ένα project που υλοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά χάρη στο πάθος και την τηλεφωνική ατζέντα του εμπνευστή, σεναριογράφου και αφηγητή του, του «μη απολογητικού, άλφα αρσενικού, όμορφου μαύρου άντρα» Michael Jai, που εμπνεύστηκε το όλο ‘70s revival ακούγοντας το Superbad του James Brown στο αμάξι του κι είχε, πριν αρχίσει να τη γυρίζει, όχι μόνο όλη την ταινία στο μυαλό του, αλλά και το sequel της. Δεν ξέρω κατά πόσο η Sony, που στις δηλώσεις της ανάφερε αναμνήσεις από Austin Powers, έχει σκοπό να αφήσει τον Michael Jai να πάει τα επόμενα επεισόδια όσο σοβαρά και αντι-spoof-ικά φαίνεται να έχει πάει το πρώτο, αλλά για την ώρα, μπορούμε να αρκεστούμε στην ανικανότητα των λέξεων να περιγράψουν πόση ασύλληπτη cult γαματοσύνη προδίδει η ύπαρξη και μόνο αυτής της ταινίας. Η οποία, γράφτηκε στα πρακτικά ως η δεύτερη αγορά του φεστιβάλ (μετά το όχι και τόσο πετυχημένο και πλέον work in progress αστυνομικό δράμα, του Antoine Fuqua, Brooklyn’s Finest (2009), που αγόρασε η πρωτοεμφανιζόμενη Senator) και ως η πρώτη που έγινε, ταιριαστά, στο μαύρο της νύχτας.
Previously on Movies for the Masses: Fast & Furious (2009): Original parts trailer