I Sell the Dead (2008): Slamdance awards trailer
15η χρονιά φέτος για την αναρχική σκιά του Sundance, και πρώτη φορά που οποιοδήποτε άξιο λόγου φεστιβάλ μπορούσες να το παρακολουθήσεις και από το σπίτι σου (μέσω του indieroad.net), αποδεικνύοντας ότι η διοργάνωση συνεχίζει να μη πλατειάζει προς μεγαλεία, κόντρα στο ολοένα αυξανόμενο mainstream ενδιαφέρον που συγκεντρώνει. Οι δυο ήδη επικυρωμένες πωλήσεις --λεξούλες που παλιότερα θα συνοδεύονταν από δεκαήμερους πανηγυρισμούς γυμνών μαλλιάδων στα χιόνια του Park City-- και οι 3-4 που ψήνονται, σχηματίζουν από την άλλη μια διαφορετική εικόνα, αυτή που βλέπεις φάτσα κάρτα και στα βραβεία: το A Quiet Little Marriage (2008) στη κορυφή της λίστας (των βραβείων), συνοδεύεται από το βουητό που θα περίμενες από το.. "Utah Premiere" που το συνόδευε στο πρόγραμμα, και μια ένδειξη τη δίνει ότι πολλές παραγωγές βλέπουν σαν ακόμα μια στάση καταξίωσης, στη φεστιβαλική τους γύρα, την κάποτε μάζωξη που περήφανα μοίραζε μπρούτζινα σκυλάκια με το χαϊδευτικό Sparky για βραβεία.
Όπως και να 'χει, στο Slamdance έκανε παγκόσμια πρεμιέρα φέτος το Drool (2009), βασισμένο στο σενάριο που κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό τρία (3) χρόνια πριν και μπήκε σε παραγωγή χάρη στη συνεργασία των διοργανωτών με την Upload Films, αποτελώντας την και no-budget και ένα-βήμα-παραπέρα απάντηση στα screenwriter labs του Sundance. Και φυσικά, παρέλασαν και οι πιο κοφτερές από τις υπόγειες τρομάρες (μιας και οι επισκέπτες του Sundance λιποθυμάνε πια μόλις κοπεί κάνα δαχτυλάκι), οι ήδη διαβόητες Rosencrantz and Guildenstern Are Undead (2008) και Μum & Dad (2008) για παράδειγμα, με μια ξώφαλτση.. φεμινιστική τάση να φαίνεται να τις χαρακτηρίζει συνολικά. Πιο κραυγαλέα στο Zombie Girl: The Movie (2008) και πιο διασκεδαστικά στο Graphic Sexual Horror (2008), τη προσπάθεια δυο λεσβιών να καταγράψουν και να κατανοήσουν την απόλαυση να πνίγεις γυμνή γκόμενα, αλυσοδεμένη, σε κλουβί, και με μια τεράστια μπάλα για φίμωτρο.
Πιάνοντας, απίστευτα, τα όρια σκηνοθέτη πρωτάρη και παραγωγής κάτω από ένα εκατομμύριο δολάρια (και συμμετέχοντας άρα στο διαγωνιστικό), το Slamdance άνοιξε σαν επίσημη πρεμιέρα, και έκλεισε βραβευμένο για τη φωτογραφία με ειδική μνεία στην ερμηνεία του Larry Fessenden, το I Sell the Dead (2008), η σχετικά πιο πρόσφατη από τις δεκάδες ταινίες με τις οποίες έχει συνδέσει το όνομά του ο αποτρελαμένος art-horror δημιουργός. Αυτή τη φορά ο Fessenden περιορίζεται σε ρόλο παραγωγού και πρωταγωνιστή (και ισχυρίζεται πιο βάσιμα ότι το όνομά του δεν είχε κανένα βάρος στην επιλογή του φιλμ), αφήνοντας τον Glenn McQuaid να σκηνοθετεί την αγάπη του για τις ταινίες της Amicus και της Hammer χρησιμοποιώντας όλη τη πείρα του στα εφέ για χοροριές. Όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης βέβαια, το βασικότερο που χρειάζεται για να αντιγράψεις τη ματιά του Terence Fisher είναι κάνας τόνος ξηρού πάγου, όμως τόσο η εντυπωσιακή προσοχή στη λεπτομέρεια όσο και το εντυπωσιακά geeky cast (με μια κόμικ τελική πινελιά από τον μόνιμο συνεργάτη του Fessenden, Brahm Revel) εγγυώνται στη παραγωγή (που έχει επιπλέον ήδη περάσει από το Sitges και βραβευτεί στο Toronto After Dark) μελλοντικό cult status πολύ πιο cult και από αυτό του περσινού κατόχου του τίτλου, του Jack Brooks: Monster Slayer (2007).
Όπως και να 'χει, στο Slamdance έκανε παγκόσμια πρεμιέρα φέτος το Drool (2009), βασισμένο στο σενάριο που κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό τρία (3) χρόνια πριν και μπήκε σε παραγωγή χάρη στη συνεργασία των διοργανωτών με την Upload Films, αποτελώντας την και no-budget και ένα-βήμα-παραπέρα απάντηση στα screenwriter labs του Sundance. Και φυσικά, παρέλασαν και οι πιο κοφτερές από τις υπόγειες τρομάρες (μιας και οι επισκέπτες του Sundance λιποθυμάνε πια μόλις κοπεί κάνα δαχτυλάκι), οι ήδη διαβόητες Rosencrantz and Guildenstern Are Undead (2008) και Μum & Dad (2008) για παράδειγμα, με μια ξώφαλτση.. φεμινιστική τάση να φαίνεται να τις χαρακτηρίζει συνολικά. Πιο κραυγαλέα στο Zombie Girl: The Movie (2008) και πιο διασκεδαστικά στο Graphic Sexual Horror (2008), τη προσπάθεια δυο λεσβιών να καταγράψουν και να κατανοήσουν την απόλαυση να πνίγεις γυμνή γκόμενα, αλυσοδεμένη, σε κλουβί, και με μια τεράστια μπάλα για φίμωτρο.
Πιάνοντας, απίστευτα, τα όρια σκηνοθέτη πρωτάρη και παραγωγής κάτω από ένα εκατομμύριο δολάρια (και συμμετέχοντας άρα στο διαγωνιστικό), το Slamdance άνοιξε σαν επίσημη πρεμιέρα, και έκλεισε βραβευμένο για τη φωτογραφία με ειδική μνεία στην ερμηνεία του Larry Fessenden, το I Sell the Dead (2008), η σχετικά πιο πρόσφατη από τις δεκάδες ταινίες με τις οποίες έχει συνδέσει το όνομά του ο αποτρελαμένος art-horror δημιουργός. Αυτή τη φορά ο Fessenden περιορίζεται σε ρόλο παραγωγού και πρωταγωνιστή (και ισχυρίζεται πιο βάσιμα ότι το όνομά του δεν είχε κανένα βάρος στην επιλογή του φιλμ), αφήνοντας τον Glenn McQuaid να σκηνοθετεί την αγάπη του για τις ταινίες της Amicus και της Hammer χρησιμοποιώντας όλη τη πείρα του στα εφέ για χοροριές. Όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης βέβαια, το βασικότερο που χρειάζεται για να αντιγράψεις τη ματιά του Terence Fisher είναι κάνας τόνος ξηρού πάγου, όμως τόσο η εντυπωσιακή προσοχή στη λεπτομέρεια όσο και το εντυπωσιακά geeky cast (με μια κόμικ τελική πινελιά από τον μόνιμο συνεργάτη του Fessenden, Brahm Revel) εγγυώνται στη παραγωγή (που έχει επιπλέον ήδη περάσει από το Sitges και βραβευτεί στο Toronto After Dark) μελλοντικό cult status πολύ πιο cult και από αυτό του περσινού κατόχου του τίτλου, του Jack Brooks: Monster Slayer (2007).
Previously on Movies for the Masses: Bronson (2009): Sundance competitions trailer