12 (2007)

Δώδεκα ένορκοι μαζεύονται για να βγάλουν στα γρήγορα ομόφωνη καταδικαστική απόφαση. Αλλά η πρώτη καταμέτρηση δείχνει τους έντεκα, μόνο, να ψηφίζουν υπέρ της ενοχής.Γυρισμένοι σε διάλειμμα γυρισμάτων του Ψεύτης Ήλιος 2 (2009?), της νέας υπερφιλόδοξης ταινίας του Nikita Mikhalkov μετά τον Κουρέα της Σιβηρίας (1998) που του κόστισε δεκάχρονες διακοπές (και πολλά μαλλιοκέφαλα άλλων), οι 12 (2007) φτάσαν μέχρι τα Oscar® και μάζεψαν τους σημαντικότερους περσινούς ρώσικους Αετούς. Ανάμεσά τους κι έναν για καλύτερο ρόλο σε όλο το καστ, που έφερε έντονες επικρίσεις για τη ρώσικη (αντί)Ακαδημία (που φαίνεται να αγνόησε άλλες ερμηνείες στη πορεία). Παρόμοια έντονες είναι οι επικρίσεις, στην ταινία, του σκηνοθέτη για την ρώσικη εισβολή στη Τσετσενία, μέσα από ένα σχήμα δανεισμένο από το πενηντάχρονο πια έργο του Reginald Rose, Twelve Angry Men, που είχε μεταφερθεί, θρυλικά για τη γενιά του IMDb, στο πανί από τον Sidney Lumet.

Τους ατελείωτους μονολόγους σε μια σύναξη γραφικών που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν όλη τη Ρωσία, βοήθησαν τον Mikhalkov να γράψει οι σεναριογράφοι της Επιστροφής (2003), και το αποτέλεσμα είναι εντελώς άνισος λόγος που κλείνει με κοινότοπα λογίδρια κάθε προσπάθεια για εκφορά, έστω και θεατρική, που να ταιριάζει στην εποχή. Ποιος είναι υπεύθυνος για τι, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις, αν διασχίσεις την απέραντη, στρωμένη με καταπράσινο γρασίδι για τα ζωντανά, κοινοτοπιάδα που αποτελεί την επίμονη προσφορά του Mikhalkov στη συζήτηση για τη πατρίδα του μετά τις λίγο πολύ κοσμογονικές αλλαγές των τελευταίων είκοσι χρόνων (σε σύμπνοια με τους περισσότερους παλιούς του πρώην ανατολικού μπλοκ, βέβαια). Κάποια έμπνευση διακρίνεις στο στήσιμο (με πιο προφανή τη τοποθέτηση της συζήτησης σε σχολικό γυμναστήριο που της δίνει άλλον αέρα), στη κίνηση της κάμερας, στις εμβόλιμες σκηνές από το παρελθόν του νεαρού Τσετσένου που κατηγορείται για το φόνο του θετού Ρώσου πατέρα του. Αλλά κι αυτή γρήγορα γίνεται καρτουνίστικη, όπως ας πούμε και τα πυρά που αρχίζουν σε κάποια φάση να ξεσπάνε τρομαχτικά σε αποκαλυπτικό σκηνικό βομβαρδισμένης πόλης και φτάνουν να μοιάζουν, με τα πολλά, εμπνευσμένα από τον Tex Avery. Στη χρυσή επέτειο ενός κλασικού έργου του κλασικού Χόλιγουντ, ο κολλητός του Putin σκηνοθέτης, του έριξε μια βιαστική νεόπλουτη εθνική διασκευή και περιφέρθηκε σε Κάνες και Βενετίες, με τη φάτσα του φάτσα κάρτα, για να πει τελικά έτσι περισσότερα και πιο χαρακτηριστικά.