Strella (2009): Exclusive Berlinale Panorama clips
Μετά την sold-out χθεσινοβραδινή παγκόσμια πρεμιέρα της, η Στρέλλα (2009) του Πάνου Χ. Κούτρα ετοιμάζεται σήμερα για την επαναληπτική προβολή της και για να γεμίσουμε το μεσοδιάστημα, πήραμε δυο κλιπάκια να σου βγάλουμε αποκλειστικά, να πάρεις την πρώτη σου ιδέα της εικόνας της ταινίας που έχει ξεσηκώσει σάλο μεγάλο, ως η μόνη πραγματικά ελληνική απ’ τις τρεις ταινίες που πασάρονται ως ελληνικές στο Βερολίνο (το The Dust of Time του Teo Angelopoulos είναι η μία, που παίζει απόψε και το Eden a L' Ouest του Costa Gavras, η άλλη), αλλά επίσης και η μόνη που προβάλλεται εκεί δίχως την παραμικρή υποστήριξη απ’ το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Μια ιστορία βέβαια που οι καλοί συνάδελφοι στα έντυπα έχουν φροντίσει να ξεχειλώσουν όσο τους παίρνει, ακολουθώντας τη γνωστή, προσφιλή, αντικαθεστωτική επίθεση κατά του Κέντρου κι επιμένοντας ότι το αρτηριοσκληρωτικό του Διοικητικό Συμβούλιο, αμέσως μετά την επιλογή της ταινίας για προβολή στο μουράτο πρόγραμμα του Πανοράματος του Βερολίνου και παρά την παραίνεση του προέδρου του ΕΚΚ, Γιώργου Παπαλιού, για σχετική επανυποβολή, απέρριψε για τρίτη φορά την αίτηση του Κούτρα για χρηματοδότηση του κόστους της ταινίας του. Χωρίς κανείς, απ’ ό,τι έμαθα, να έχει μπει στον κόπο να ελέγξει το βαθμό της ακρίβειας του σχετικού (επιβεβαιωμένα ελαστικού στον τρόπο που απεικόνισε την πραγματικότητα) Δελτίου Τύπου, που εκδόθηκε απ’ την πλευρά της ταινίας. Πράγμα που αν είχαν κάνει, υποθέτω, θα τους οδηγούσε στο ότι το Κέντρο στην πραγματικότητα άφησε το θέμα εκκρεμές (αδυνατώντας, απ’ τον κανονισμό, να καταλήξει σε απόφαση δίχως να έχει δει την ταινία, της οποίας η κόπια ήταν στον αέρα μέχρι λίγες μέρες πριν την προβολή της), ον ωστόσο ομόφωνα σύμφωνο να χρηματοδοτηθεί η ταινία, με μόνο εναπομείναν ερώτημα το ύψος του ποσού που θα παράσχει, όπως μου αποκαλύφθηκε κι αποκάλυψα σε σχετική ανταπόκριση στο Cineuropa, πριν καμιά βδομάδα. Όχι πως αυτό άλλαξε τίποτα, όπως φαίνεται απ’ τη συνέχεια των σχετικών καταγγελιών απ’ τους ανταποκριτές στο Βερολίνο.
Ούτε αλλάζει, φυσικά, το γεγονός ότι δεν έπρεπε να έχει απορριφθεί δις το σενάριο εξ αρχής και να έχει συρθεί σε προσωπικά έξοδα και συνεπακόλουθα χρέη 140 χιλιάδων ευρώ και δοκιμασίες σωματικής και ψυχικής υγείας, μια απ’ τις ελάχιστες αυθεντικές, πρωτότυπες, τολμηρές και το λιγότερο, άξιες να ακούγονται φωνές του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Για μια ταινία βέβαια, που θα’ ναι μάλλον ζόρικο να βρει καμιά θερμή ανταπόκριση κι όταν θα φτάσει εν τέλει στις αίθουσες, τουλάχιστον της Ελλάδας, για τις οποίες, επιπλέον, κανένας ντόπιος διανομέας δεν έχει φανεί ακόμη πρόθυμος να πάρει το ρίσκο, παρά το ότι η Στρέλλα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης εικόνας της, εξασφάλισε την υποστήριξη της στιβαρής γαλλικής Films Distribution στις παγκόσμιες πωλήσεις. Το γιατί, δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση.
H πρωταγωνίστρια της ταινίας, είναι μια 25χρονη transsexual που όταν ήταν μικρή/-ός ονειρευόταν να γίνει παπάς, του άρεσε να φοράει τα καλιμάφκια του ως παπαδοπαίδι γιατί του μοιάζαν με φουστάνια, και ζήλευε τον παπά για τα στολίδια του. Δίπλα της, ο πρωταγωνιστής επίσης ερασιτέχνης, δάσκαλος ιππασίας στην κανονική του ζωή. Οι δυο τους, ζωντανεύουν μια cross-gender ερωτική ιστορία που απ’ τις τέσσερις τελευταίες λέξεις και μόνο μπορεί να στείλει τον μέσο Έλληνα σε διαδήλωση με αναμμένα στουπιά και τροχισμένα δόντια, έξω απ’ την αίθουσα που θα παίξει την ταινία, όχι να πάει να τη δει κιόλας. Αναμενόμενο και διαφαινόμενο απ’ το ότι η κοινωνική άρνηση ξεκίνησε απ’ το casting κιόλας. Κάπου εδώ είναι που ο γραφιάς κλείνει είτε με καμιά ηλίθια χαριτωμενιά του στυλ «τι είναι το σινεμά, αν όχι μια μεγάλη (Σ)τρέλλα», ή κάνα βαρύγδουπο περί πρόκλησης προς την ελληνική κοινωνία που πρέπει να αποδείξει το θάρρος και την ανωτερότητά της, αλλά φοβάμαι μήπως, αν το διαβάσει ο σκηνοθέτης που έβαλε υποθήκη και τα μαλλιά του κι έφτασε στα όρια της αντοχής και της αποφασιστικότητας του, για να κάνει ιστορία αυτό που κουβαλάει στα μυαλά του, θα ανοίξει το κρανίο του και θα τα ξεριζώσει, για να τα βάλει να τα φάει.
Ούτε αλλάζει, φυσικά, το γεγονός ότι δεν έπρεπε να έχει απορριφθεί δις το σενάριο εξ αρχής και να έχει συρθεί σε προσωπικά έξοδα και συνεπακόλουθα χρέη 140 χιλιάδων ευρώ και δοκιμασίες σωματικής και ψυχικής υγείας, μια απ’ τις ελάχιστες αυθεντικές, πρωτότυπες, τολμηρές και το λιγότερο, άξιες να ακούγονται φωνές του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Για μια ταινία βέβαια, που θα’ ναι μάλλον ζόρικο να βρει καμιά θερμή ανταπόκριση κι όταν θα φτάσει εν τέλει στις αίθουσες, τουλάχιστον της Ελλάδας, για τις οποίες, επιπλέον, κανένας ντόπιος διανομέας δεν έχει φανεί ακόμη πρόθυμος να πάρει το ρίσκο, παρά το ότι η Στρέλλα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης εικόνας της, εξασφάλισε την υποστήριξη της στιβαρής γαλλικής Films Distribution στις παγκόσμιες πωλήσεις. Το γιατί, δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση.
H πρωταγωνίστρια της ταινίας, είναι μια 25χρονη transsexual που όταν ήταν μικρή/-ός ονειρευόταν να γίνει παπάς, του άρεσε να φοράει τα καλιμάφκια του ως παπαδοπαίδι γιατί του μοιάζαν με φουστάνια, και ζήλευε τον παπά για τα στολίδια του. Δίπλα της, ο πρωταγωνιστής επίσης ερασιτέχνης, δάσκαλος ιππασίας στην κανονική του ζωή. Οι δυο τους, ζωντανεύουν μια cross-gender ερωτική ιστορία που απ’ τις τέσσερις τελευταίες λέξεις και μόνο μπορεί να στείλει τον μέσο Έλληνα σε διαδήλωση με αναμμένα στουπιά και τροχισμένα δόντια, έξω απ’ την αίθουσα που θα παίξει την ταινία, όχι να πάει να τη δει κιόλας. Αναμενόμενο και διαφαινόμενο απ’ το ότι η κοινωνική άρνηση ξεκίνησε απ’ το casting κιόλας. Κάπου εδώ είναι που ο γραφιάς κλείνει είτε με καμιά ηλίθια χαριτωμενιά του στυλ «τι είναι το σινεμά, αν όχι μια μεγάλη (Σ)τρέλλα», ή κάνα βαρύγδουπο περί πρόκλησης προς την ελληνική κοινωνία που πρέπει να αποδείξει το θάρρος και την ανωτερότητά της, αλλά φοβάμαι μήπως, αν το διαβάσει ο σκηνοθέτης που έβαλε υποθήκη και τα μαλλιά του κι έφτασε στα όρια της αντοχής και της αποφασιστικότητας του, για να κάνει ιστορία αυτό που κουβαλάει στα μυαλά του, θα ανοίξει το κρανίο του και θα τα ξεριζώσει, για να τα βάλει να τα φάει.
Previously on Movies for the Masses: Katalin Varga (2009): Berlinale competition promo