Ισοβίτες (2008)

Δυο μπαίνουν φυλακή, ένας θέλει να μείνει και δε μπορεί, ένας να φύγει και επίσης δε μπορεί.Ισοβίτες προφανώς κι οι δύο των περιστάσεων της ρουφιάνας της ζωής, που άμα δε σε ταλαιπωρήσει, δε μαθαίνεις να την εκτιμάς, ούτε αυτήν, ούτε το είδος της ελευθερίας που προτιμάς, το οποίο, λέει, ψάχνει κι ο σκηνοθέτης, διυλίζοντάς το πάντα με χιούμορ, που είναι η ουσία και το νόημα του έργου του κι όχι μόνο ένα στοιχείο διασκέδασης. Στοιχείο διασκέδασης δεν είμαι σίγουρος ότι είναι, τουλάχιστον το δικό του χιούμορ και τουλάχιστον στην προκείμενη έκφρασή του. Η ουσία και το νόημα του έργου του, ενδεχομένως να είναι, αλλά μόνο αν θεωρήσεις την πλάκα εις βάρος σου, σ’ αυτήν την επίπονη κομεντί με τις απαίδευτες ηθικοπλαστικές κοινοτοπίες, που σκοτώνει με τις απαράδεκτες ερμηνείες όλων πλην των ισοβιτών, ζορίζει τα όρια ανυπαρξίας σεναριακής δομής και χωρικής συνέχειας, με τον δημιουργό να αποτυγχάνει παταγωδώς να συσχετίσει τις παράλληλες αφηγήσεις του πριν διασταυρωθούν και καθ’ όλη τη διάρκεια να σε πετάει, κάθε που αλλάζει πλάνο, απ’ την πόλη στα χωριά κι από ‘κει στη μέση του πουθενά, λες και η τοπογραφία του κοινού νου δεν έχει καμία σημασία στην κινηματογραφική του πραγματικότητα: ο ένας ισοβίτης χαιρετάει τον άλλο μέσα από ένα μπουζουκτσίδικο κι ο άλλος ανταποδίδει απ’ την πόρτα της νταλίκας του στην Κακιά Σκάλα, ας πούμε --τυπικό για την τόσο εκτός τόπου ντόπια κινηματογραφική παραγωγή φέτος.

Δεν τον ξέρω τον Μαραγκό κι ούτε έχω εντρυφήσει στην ιστορία του, αλλά προφανώς είναι του κυκλώματος, πράγμα που φαίνεται όχι μόνο απ’ το ότι (κι αυτός) κατάφερε να πουλήσει την παπάρα του στο (άξιο κατηγορίας για κατά συρροήν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας φέτος) ΕΚΚ, αλλά κι απ’ τα διάφορα guest γνωστών αγνώστων (προς το τέλος). Η έκτακτη εμφάνιση του Γιάννη Οικονομίδη, πάντως, ως σαδιστή ξενόφοβου αστυνομικού στις φυλακές, είναι το μόνο απολαυστικό πράγμα τις ταινίας, μετά από κάνα-δυο σφιχτά κωλαράκια που γδύνονται κάθε τόσο.