The Visitor (2007)

Εξηντάρης χήρος καθηγητής οικονομικών περνάει τις ώρες του προσπαθώντας να μάθει κλασικό πιάνο στο Connecticut, μέχρι που επισκέπτεται υποχρεωτικά τη Νέα Υόρκη και ανακαλύπτει τις μουσικές του πλανήτη.Σε παραγωγή της Participant Media του Jeff Skoll που μπαίνει καμιά φορά στους 100 του TIME όχι για το eBay του αλλά γιατί χρηματοδοτεί προσπάθειες σα το Syriana (2005) και το Inconvenient Truth (2006), o Visitor (2007) του Tom McCarthy είναι από αυτές τις ταινίες που ισχυρίζονται ότι η ζωή σου μπορεί να αλλάξει λιγάκι προς το καλύτερο και σου αλλάζουν τη ζωή λιγάκι προς το καλύτερο, οπότε το πιθανότερο είναι ότι γι' αυτό ακριβώς το λόγο ψάχνανε να τον αγκαλιάσουν πέρσι οι περισσότεροι Αμερικάνοι κριτικοί.

Ο McCarthy είχε κερδίσει το βραβείο κοινού στο Sundance με το Station Agent (2003), ένα indie πολύ.. indie-άρικο για τον μέσο κριτικό, και συνεχίζει να ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές σχέσεις παρόλο που, στη πορεία όπως λέει, το σενάριο του βγήκε πιο πολιτικό, αναγκάζοντάς τον να αντιμετωπίσει και τη πραγματικότητα της ζωής των μεταναστών που βάζει να γεμίζουν χρώμα και ρυθμό την κούφια (ζωή) του πρωταγωνιστή του. Η έκδηλη αρχική αναζήτηση του σκηνοθέτη τον φέρνει να επιμένει να αφήνει τη κάμερα να παρακολουθεί τους ηθοποιούς του ακόμα και όταν οι ατάκες τους έχουν φανερά τελειώσει και, παρότι η τακτική οδηγεί σε μισο-ικανοποιητική κατάληξη κάποιες σκηνές, κάτι μαγικό συμβαίνει: λάμπει αβίαστα η έμφυτη ευγένεια και ο πολιτισμός ανθρώπων που η καταγωγή τους πάει αιώνες πριν πυροβολημένοι, τυχοδιώχτες και ανεπιθύμητοι συνθέσουν το αμερικάνικο όνειρο. Και κάπως έτσι η ταινία τελικά πετυχαίνει εκεί που απέτυχαν σωροί τεχνικών και μεθοδικών και θεωρητικά ψαγμένων προσπαθειών, στο συναισθηματικό και προσωπικό επίπεδο. Συνειδητά από κει και πέρα, ο McCarthy βάζει αυτά τα πρόσωπα απέναντι σε μια απρόσωπη γραφειοκρατία (με ένα σωρό ειρωνικούς υπαινιγμούς, όπως το να την υπηρετούν κατά κύριο λόγο.. μαύροι), αγνοεί σα τρένα που περνάνε όσο παίζει το τύμπανό του τη χολή που θα ακολουθήσει από δεξιά και "έξυπνα" αριστερά για την άρνησή του να συνδέσει σώνει και καλά τις συμπεριφορές από ανάγκη με ψεγάδια στον χαρακτήρα (οι τυπικά παράνομοί του δε γίνονται ποτέ και ουσιαστικά κακούργοι), αποφεύγει να λυτρώσει τους ήρωές του για να ανακουφίσει την ενοχή σου (και να πας σπίτι ήσυχος ότι τα.. παιδάκια της Αφρικής.. τρώνε επί της οθόνης), και έχοντας μπει στον κόπο να ταξιδέψει στον Λίβανο και το Ομάν (με σπόνσορα το State Department λένε οι σημειώσεις της παραγωγής), ζωγραφίζει από την αρχή όσα είναι πια καταξεχειλωμένες από τα τραβήγματα καρικατούρες. Οι πρωταγωνιστές του είναι όλοι για φίλημα φυσικά, ο Richard Jenkins ήταν υποψήφιος για Oscar®, και ο ίδιος (ο McCarthy) βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία του στα Spirits.