Mesrine: L'Instinct de Mort (2008)

Στις 2 Νοεμβρίου του 1979, στη γαλλική πρωτεύουσα, κατατρομαγμένοι υπάλληλοι του νόμου παρακολουθούν τύπο με μούσι και περούκα να βγαίνει βόλτα με ξανθό γκομενάκι.Για τον παραγωγό Thomas Langmann, γιο του Claude Berri και πιο γνωστό για τους Astérix του, η βιογραφία του τρομερότερου Γάλλου κακοποιού των τελευταίων δεκαετιών ήταν project πάθους, σε βαθμό να σπάζει μύτες με κουτουλιές, μια παραγωγή που στήνονταν ουσιαστικά από όταν o Jacques Mesrine έγραψε τα απομνημονεύματά του (και τα διάβασε ο Langmann σε παιδική ηλικία) και άρχισε τυπικά μετά το Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre (2002). Στο (όποιο) ενδιάμεσο, ο γαλλικός κινηματογράφος ξεκίνησε καραβάνια για τη Καλιφόρνια και βρήκε χρυσάφι στις βιογραφίες, και έτσι η συγκεκριμένη, σε δυο μέρη, και μαζί και κόντρα στο ρεύμα, βρήκε μάλλον στρωμένο το δρόμο για να εκτιμηθεί σαν η σημαντικότερη περσινή γαλλική ταινία, και μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων.

Το πρώτο μέρος, σχεδιασμένο να σκιτσογραφήσει τον Mesrine των 60s, στην αναζήτηση της μοίρας του πριν την αγκαλιάσει ολοκληρωτικά και σκιτσογραφηθεί με δεκάδες τρόπους σε αμέτρητα πρωτοσέλιδα, ξεκινάει παρολαυτά με τη μέρα που εκτελέστηκε, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς προειδοποίηση, από καμιά σαρανταριά αστυνομικούς στη μέση του Παρισιού. Νωρίτερα στη προβολή, αμέσως μετά τη προειδοποίηση της βιομηχανίας ότι η πειρατεία βλάπτει σοβαρά την υγεία της, έχει ακολουθήσει και άλλη, από τη παραγωγή, ότι ακολούθησε με τη σειρά της όσο γίνονταν πιο αυστηρά τα γεγονότα, ενώ τόσο το 70s στιλ παρουσίασης (κομπλέ με 3-4 παράθυρα) όσο και το στήσιμο της εισαγωγής, δείχνει ότι η προσοχή στη λεπτομέρεια ήταν ολοκληρωτική. Και αυτό που σου μένει είναι ότι το Instinct de Mort (2008) δε σκοπεύει να ηρωποιήσει τον γκάνγκστερ των γκάνγκστερ παρόλο που είναι τόσο γκανγκστερικό όσο και τα πιο ανώτερα δείγματα του είδους, από οποιαδήποτε χώρα.

Στις δυο ώρες της διάρκειας που περνάνε σα να τις βλέπει ο Mesrine μπροστά από τις καραμπίνες, οι υποσχέσεις γίνονται πράξη (πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο, όπως ξέρεις), με βάση ένα υποδειγματικά ελλειπτικό σενάριο που ακολουθεί πραγματική ιστορία πραγματικού ανθρώπου και έτσι δεν ενδιαφέρεται να συμπληρώσει τα αφηγηματικά κενά ανάμεσα στις κουκκίδες που διαλέγει για να σχηματίσουν σφαίρα γύρω από τη προσωπικότητα του κεντρικού χαρακτήρα του. Φυσικά καταλαβαίνεις πώς κάτι πήγε έτσι λίγο στραβά όταν ο Mesrine αποφασίζει σκεπτικός να συμμετάσχει στη πρώτη τραπεζοληστεία του και την άλλη στιγμή του κάνουν ξενάγηση πίσω από κάτι σίδερα, και η ιστορία προτιμάει σοφά (να αναπτύξει) τη διφορούμενη στάση του απέναντι σε γυναίκες και υποκόσμιους, με επιπλέον μπόνους να μη χρειάζεται να εξηγεί στη συνέχεια τις συντροφιές του (τύπου χωρίς πρόβλημα να κάνουν πίπα σε περίστροφο) ή τις καταδιώξεις από 263 περιπολικά με το πάτημα του ποδιού στην Αμερική (κάποιου που περισσότερο από ηλίθια αγνοεί τι σημαίνει χαμηλό προφίλ). Στη σκηνοθεσία, ο Jean-François Richet προτιμάει τις λεπτομέρειες που τον φέρνουν κοντά στο γυμνό noir του Dassin, στη μέση των δυο ακτών του Ατλαντικού, όσο η αισθητική του αποδεικνύει, συνεπέστατα με τα γαλλικά προϊόντα και σε άλλες βιομηχανίες διασκέδασης, ότι μόνο η μια (ακτή) κουβαλάει τη τρέλα της πολιτισμικής παράδοσης. Σε ένα άψογο σύνολο, ο Vincent Cassel δεν είχε παρά να αποδείξει ότι είναι μέσα στους 2-3, και πολλούς λέω, μεγαλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς της πατρίδας του.