The Brøken (2008)

Μια γυναίκα βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη να τη προσπερνάει. Και δε μοιάζει καθόλου με ότι της βγάζανε τα τεστ στο Facebook.Στο Cashback (2006), ο Sean Ellis γέμισε γύρισε το μάτι του στη καθημερινή σου φαντασιωτική ασχολία να βλέπεις χωρίς ρούχα όλες αυτές που πάνε πάνω κάτω ψωνίζοντας. Στο Brøken (2008) το γυρνάει, φορτωμένο πια με διακρίσεις και ελπίδες, στον καθημερινό σου υποσυνείδητο εφιάλτη να σου τρώει τη ψυχή όλο αυτό το γυαλί και το ατσάλι.. του Λονδίνου. Και περνάει στον τρομοχώρο με μαζεμένο όλο τον αέρα που φούσκωσε σταδιακά τα μυαλά του Shyamalan, χωρίς να ξέρει ούτε τα βασικά αλλά νομίζοντας ότι θα παραδώσει το αριστούργημά του. Οι τρομάρες έρχονται φτηνές σχεδόν αποκλειστικά από γκόμενες που τσιρίζουν, ενίοτε με συνοδεία υπόκρουσης που σε προετοιμάζει για γέλια όσο περνάει η ώρα (σα να βλέπεις κασέτα βήτα διαλογής δεκαετιών), και η ιστορία ανακυκλώνει τη πιο κλασική.. συνωμοσιοθεωρία του είδους με μυστικοπάθεια Έκτης Αίσθησης (1999), ανατροπές παππού που αυτοσχεδιάζει γιατί δε ξέρει το παραμύθι, και συμμάζεμα που προσπαθεί (αρκετά για να γίνει ο τίτλος Flashback) να σε πείσει ότι σου έδινε όλα τα στοιχεία όσο τα έκρυβε. Στη πραγματικότητα ιστορία δεν υπάρχει, και μετά τα πρώτα λεπτά μπορείς να φύγεις από τη προβολή χωρίς να χάσεις τίποτα. Και το τίποτα ισχύει ακόμα κι αν ήσουνα πιστός των Sarah Connor Chronicles, αφού τα καναδυό φευγαλέα γυμνά της Lena Headey απέχουν πολύ από το να σε ξαναγυρνάνε στη παιδική σου ηλικία σα των μοντέλων της προηγούμενης δουλειάς του Ellis.