Das Weisse Band (2009): Sélection officielle clip montage
Ένα σκοινί δεμένο από δυο δέντρα, στην διαδρομή που κάνει την ιππασία του ο γιατρός του χωριού, ρίχνει το άλογο και σπάει τα κόκαλα του αναβάτη του. Ο γιος του βαρώνου αρπάζεται βίαια και ξυλοκοπείται ζωωδώς. Ο ανάπηρος γιος της μαμής, τυφλώνεται από βίαια από έναν άγνωστο. Ο αυστηρός προτεστάντης ιεροκήρυκας, εκτοξεύει μύδρους κατά των δυνάμεων της αμαρτίας και του πειρασμού, που διαφθείρουν τον κλήρο του το ποίμνιό του.
Ο γιατρός, έχει μια σάπια σχέση με τη μαμή και αρρωστημένες αιμομικτικές επαφές με την κόρη του. Ο βαρώνος απειλείται από τη γυναίκα του ότι θα εγκαταλείψει την αποπνικτική σχέση τους για τον έρωτα ενός ξένου. Η αστυνομία ψάχνει τους ενόχους μιας σειράς τελετουργικών ειδεχθών πράξεων, μέσα στη σιωπή και την άρνηση μιας κλειστής, φοβισμένης κοινωνίας. Ο αυστηρός προτεστάντης ιεροκήρυκας, μιλά παθιασμένα για την ανάγκη του ποιμνίου του να αποβάλει τις δυνάμεις της αμαρτίας και του πειρασμού που τον διαφθείρουν.
Ένα ταξίδι στην ιστορία του κινηματογράφου, που επιδεικνύει το πόσο κοντά βρίσκεται στο τέρμα της διαδρομής του προς την τελειοποίηση της τέχνης του ο Haneke, ο οποίος ραφινάρει το στιλ του ταινία με την ταινία, με την εξαίρεση της πορδής που πήγε κι έκανε πέρσι στην Αμερική. Αυτό μου έλεγε ο Fabien Lemercier, ο Γάλλος του Cineuropa, ότι είναι στην ουσία του το Das Weisse Band (2009), που μπορεί να μην κατάφερα να το δω ακόμη, αλλά το πάθος με το οποίο απαιτούν να το προλάβω στην επαναληπτική του, όσοι το είδαν στις δημοσιογραφικές, προφανώς επεξηγεί όχι μόνο την δικαίωση που ένιωσαν όσοι απ’ τον Τύπο περίμεναν μέχρι χθες το απόγευμα τις πρώτες προβολές του, αλλά και την αναγνώρισή του μετά, ως ανώτερο διεκδικητή του Χρυσού Φοίνικα, ανάμεσα σε υψηλής αισθητικής γιορτές χασμουρητού όπως το Bright Star της Jane Campion και περιορισμένου βεληνεκούς αξιέπαινες ασκήσεις στιβαρότητας, όπως το Un Prophète του Jacques Audiard.
Δεν το λες παράλογο το φεστιβάλ να κρατάει μερικά απ’ τα καλύτερά του για το τέλος του, και για την ώρα που η αγορά μαζεύει τα συμπράγκαλά της για να γυρίσει πίσω, να έχει τον Haneke να ανεβαίνει το κόκκινο χαλί, με μόνα ντεσαβαντάζ του, απ’ ό,τι φαίνεται, για τη βραδιά της απονομής, εκείνο το βραβείο επιτροπής που είχε πάρει εδώ με το Le Pianiste (2001) και την προεδρεύουσα της φετινής επιτροπής, Isabelle Huppert, που είχε πάρει το βραβείο ερμηνείας τότε, για την ίδια ταινία του.
Ο γιατρός, έχει μια σάπια σχέση με τη μαμή και αρρωστημένες αιμομικτικές επαφές με την κόρη του. Ο βαρώνος απειλείται από τη γυναίκα του ότι θα εγκαταλείψει την αποπνικτική σχέση τους για τον έρωτα ενός ξένου. Η αστυνομία ψάχνει τους ενόχους μιας σειράς τελετουργικών ειδεχθών πράξεων, μέσα στη σιωπή και την άρνηση μιας κλειστής, φοβισμένης κοινωνίας. Ο αυστηρός προτεστάντης ιεροκήρυκας, μιλά παθιασμένα για την ανάγκη του ποιμνίου του να αποβάλει τις δυνάμεις της αμαρτίας και του πειρασμού που τον διαφθείρουν.
Ένα ταξίδι στην ιστορία του κινηματογράφου, που επιδεικνύει το πόσο κοντά βρίσκεται στο τέρμα της διαδρομής του προς την τελειοποίηση της τέχνης του ο Haneke, ο οποίος ραφινάρει το στιλ του ταινία με την ταινία, με την εξαίρεση της πορδής που πήγε κι έκανε πέρσι στην Αμερική. Αυτό μου έλεγε ο Fabien Lemercier, ο Γάλλος του Cineuropa, ότι είναι στην ουσία του το Das Weisse Band (2009), που μπορεί να μην κατάφερα να το δω ακόμη, αλλά το πάθος με το οποίο απαιτούν να το προλάβω στην επαναληπτική του, όσοι το είδαν στις δημοσιογραφικές, προφανώς επεξηγεί όχι μόνο την δικαίωση που ένιωσαν όσοι απ’ τον Τύπο περίμεναν μέχρι χθες το απόγευμα τις πρώτες προβολές του, αλλά και την αναγνώρισή του μετά, ως ανώτερο διεκδικητή του Χρυσού Φοίνικα, ανάμεσα σε υψηλής αισθητικής γιορτές χασμουρητού όπως το Bright Star της Jane Campion και περιορισμένου βεληνεκούς αξιέπαινες ασκήσεις στιβαρότητας, όπως το Un Prophète του Jacques Audiard.
Δεν το λες παράλογο το φεστιβάλ να κρατάει μερικά απ’ τα καλύτερά του για το τέλος του, και για την ώρα που η αγορά μαζεύει τα συμπράγκαλά της για να γυρίσει πίσω, να έχει τον Haneke να ανεβαίνει το κόκκινο χαλί, με μόνα ντεσαβαντάζ του, απ’ ό,τι φαίνεται, για τη βραδιά της απονομής, εκείνο το βραβείο επιτροπής που είχε πάρει εδώ με το Le Pianiste (2001) και την προεδρεύουσα της φετινής επιτροπής, Isabelle Huppert, που είχε πάρει το βραβείο ερμηνείας τότε, για την ίδια ταινία του.
Previously on Movies for the Masses: Inglourious Basterds (2009): Sélection officielle teaser