Franklyn (2008)

Τέσσερις ιστορίες δυο παράλληλων κόσμων θα συναντηθούν σε μια σφαίρα στο τέλος. Χασμουρητό.Ελαφρά, όσο ο Τσουκαλάς είναι γαύρος, παραπλανητική στη προώθησή της, η παραγωγή του ατρόμητου Άγγλου Jeremy Thomas (που βρίσκει χρήματα ενίοτε για Bertolucci, Cronenberg, Gilliam) δε θα είχε υλοποιηθεί ποτέ χωρίς το προκλητικό πυροτέχνημα Αόρατου Ανθρώπου εναντίον δυστοπικών παπάδων, πυροτέχνημα το οποίο δε μπορεί να διαρκέσει ούτε για μισό τρέιλερ, όμως ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Gerald McMorrow περιμένει να σε κρατάει αποχαυνωμένο, όσο ξεδιπλώνει τις ιστορίες τριών πολύ πραγματικών πυροβολημένων και ψάχνει απιθανότητα για να τις συμμαζέψει. Ο McMorrow υποτίθεται, σύμφωνα με το βιογραφικό του, ότι έχει φάει και είκοσι χρόνια σε βιντεοκλίπ και διαφημίσεις, αλλά επιτίθεται στη ταινία σα να έχει μόλις βγει από το New York Film School, έχοντας προηγουμένως γράψει μόνο κοπάνες σε όλα τα μαθήματα σεναρίου. Ο βασικότερος κανόνας που αγνοεί ο McMorrow, το ότι κάθε cut στην επόμενη παράλληλη ιστορία θα πρέπει να κουβαλάει και κάτι από τη προηγούμενη εκτός από πλάνο που να διευκολύνει το μοντάζ, τον οδηγεί φυσιολογικά σε μια αφήγηση που χτίζεται ξεκινώντας με ένα τούβλο, και συνεχίζει βάζοντας άλλα (τούβλα) στη θέση του, για να καταλήξει φυσικά σε ένα τούβλο με φαντασιώσεις Βασιλικής. Οι σκηνές του, φορτωμένες με τα κυρίαρχα φανφαρόνικα τηλεοπτικά τεχνάσματα, σπάνια καταλήγουν σε cliffhanger που να σε κρατάει στη θέση σου, ειδικά όσο περνάει η ώρα, χάνεται το μυστήριο, και οι φιλότιμοι πρωταγωνιστές μένουν ξεκρέμαστοι σε μηχανικές ερμηνείες. Ο ίδιος ο κύριος υπεύθυνος, σίγουρα έχει μάτι για χαμηλού προϋπολογισμού sci-fi, αν σταματήσει να υποκρίνεται ότι κάνει για τον εαυτό του ταινίες οι οποίες απλά τυχαίνει έτσι λίγο να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν από γριές Visconti μέχρι όσους νομίζουν ότι ο Snyder ανακάλυψε τον κινηματογράφο.