La Frontière de l'Aube (2008)

Μυταράς φωτογράφος πηδάει μπουλούκα αστέρα μέχρι που γυρνάει ο άντρας της απ' το Χόλιγουντ. Στη συνέχεια αυτή μετατρέπεται σε φάντασμα του '20 για αντίσταση στην αμερικανοποίηση, κι αυτός βρίσκει σχετικά πιο πρόθυμη για γυμνές σκηνές. Κι ένα πεζοδρόμιο.Η δουλειά του Philippe Garrel φλερτάρει με το γελοίο όσο ας πούμε κάποιου που όχι μόνο περνάει το "ακόμα και οι καουμπόισες μελαγχολούν" για σοφή αρχαία παροιμία αλλά παθαίνει μια επιφώτιση να την αναπτύξει και σε ταινία. Τα Σύνορα της Αυγής (2008) του, περνάνε τα σύνορα της μαλακίας με τον ίδιο τρόπο, μαζεύοντας προφανώς αυτοβιογραφικά διάσπαρτα τέρατα που άκουσε από γυναικεία χείλη και αναθέτοντας σε άλλους να του τα κάνουν κακόκεφη διανοουμενίστικη ιστορία, για να (ξανα)μαζέψει ο ίδιος και καναδυο γκομενάκια να κάνει πάρτι με το γιο του. Το σουρεάλ που προκύπτει, ζόμπι Cocteau με τσόντες ιλαρής πολιτικο-επαναστατικής άποψης, καμιά φορά το περνάς και για αυτοπαρωδία νομίζοντας ότι η χαζομάρα έχει όρια, αλλά πάντα μπορεί να σε καταδιασκεδάσει αν αρχίσεις συνειρμούς του στιλ όταν η γυναίκα σου δε στήνει το κωλαράκι της τότε η μόνη λύση που σου απομένει είναι η αυτοκτονία.