Blood: The Last Vampire (2009)

Στη μεταπολεμική Ιαπωνία, οργάνωση προμηθεύει πιτσιρίκα με ναυτικές στολές και αίμα σε μπουκάλια γάλατος και τη στέλνει να ερευνήσει σφαγές σε αμερικάνικη βάση.Παραπλανητικά, οι πρώτες σκηνές του Blood (2009), προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση shot-for-shot γυρίσματος, με πραγματικά σκηνικά και kick-ass πρωταγωνίστρια, του κλασικού πια ομώνυμου anime που βγήκε και στις (γιαπωνέζικες) αίθουσες το 2000. Τρένο, άδεια βαγόνια, από τη μια το κοριτσάκι από την άλλη ο κουστουμαρισμένος, όταν σβήνουν τα φώτα που τρεμοπαίζουν βγάζει μια σπάθα νάαα.. το κοριτσάκι και πλακώνει στο κυνήγι τον καταϊδρωμένο. Μόνο που το θύμα αυτή τη φορά σταματάει και αρχίζει να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση, επιτιθέμενο, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να μεταμορφωθεί σε σχιστομάτη βαμπίρο. Πράγμα που βοηθάει στο να γίνει φέτες σε πιο προσωπικό τετατέτ με τη κάμερα και στο να ακολουθήσει ίδια σκηνή με το πρωτότυπο, αλλά δε βγάζει και πολύ νόημα. Και όταν το τρένο σταματάει, ο αράπης πράκτορας του Συμβουλίου που περιμένεις να αρχίσει να σκουπίζει τη μορταδέλα φτύνοντας αμφισβήτηση για τη σατανικότητά της, βλέπεις να έχει αντικατασταθεί από δίδυμο που φέρνει στους ντετέκτιβ του Τεντέν. Και κάπου εκεί είναι ώρα να φεύγεις.

Ότι ακολουθεί είναι μια σειρά δικαιολογιών παύλα ευκαιριών για τη Jun Ji-hyun να σφάξει κυριολεκτικά εκατοντάδες δαίμονες (από τους ακριβώς τρεις του anime) που συνήθως βαριούνται όχι μόνο να βγάλουν δόντια αλλά ακόμα και να πάρουν τα πόδια τους, και να προστατέψει παράλληλα μια σπαστική Αμερικανίδα γκομενίτσα (που υποκαθιστά κατά κάποιο τρόπο τη χοντρή νοσοκόμα της αρχικής ιστορίας, για δυτική κατανάλωση). Όσο περνάει η ώρα οι δικαιολογίες γίνονται και πιο εξωφρενικές, ο σκηνοθέτης που έδειχνε και κάνα ενδιαφέρον για το στήσιμο και την αληθοφάνεια των σκηνών του κοιτάει μόνο να έχουν όλες φίλτρο στη σωστή απόχρωση του κίτρινου, ο μονταζιέρης προσπαθεί ξέφρενα και όλο και πιο αβοήθητος να καλύψει την όχι και τόσο καλή σχέση με πολεμικές τέχνες της ντροπαλής Κορεάτισσας που υιοθέτησε πορνοσταρικό ψευδώνυμο ειδικά για τη ταινία, και τον Clint Mansell τον ακούς να γράφει το score σα πιανίστα σε μπορντέλο. Τα εφέ είναι για κλάματα ακόμα και στο πρώτο τρίτο που γενικά βλέπεται, ενώ στα υπόλοιπα δυο τρίτα που πιστεύω να κατάλαβες πια ότι δε βλέπονται ακόμα κι αν είσαι βρουκόλακας διψασμένος για το ψηφιακό αίμα που πιτσιλάει ανα 2-3 δευτερόλεπτα τη κάμερα, σε αυτά τα δυο τρίτα ξεχωρίζει μόνο η, από τις εποχές του ένα έργο καράτε ένα σεξ, παραδοσιακή σκηνή με γεράκο εναντίον νίντζα σε δάσος με ψηλά δέντρα.