John Hughes: In Memoriam
Δες/Κρύψε ένα tribute στο Breakfast ClubΠαρών ουσιαστικά σε κάθε νεανικό φιλμ από τα 80s και μετά, και απών εκούσια από τα φώτα της δημοσιότητας εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστο, ο John Hughes πέρασε και τυπικά στη κινηματογραφική ιστορία μετά από καρδιακή προσβολή στη διάρκεια περιπάτου του σε ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης του Breakfast Club (1985) και του Ferris Bueller's Day Off (1986), ταινιών με τόση πολιτισμική επιρροή που αν μεγάλωσες στα 80s τις λες θρυλικές γιατί δε μπορείς να σκεφτείς τιποτάλλο από την ανατριχίλα, ήταν υπεύθυνος για την ιστορία και τη παραγωγή και του Home Alone (1990) που παραμένει η πιο πετυχημένη κωμωδία των εποχών.
O Hughes γεννήθηκε το 1950 στο Michigan, και όλα του τα χρόνια μέχρι τις αρχές των 80s φαίνεται να τα πέρασε στο Chicago γράφοντας για οτιδήποτε τον πλήρωναν, ώσπου τον προσέλαβαν στο National Lampoon και μπλέχτηκε στις κινηματογραφικές απόπειρες του σατιρικού περιοδικού, με κερασάκι το σενάριό του για το Τρελό Θηριοτροφείο Πάει Διακοπές / Vacation (1983). Μέχρι το '83, όχι μόνο είχε υπογράψει επίσημα ακόμα τρία (3) σενάρια αλλά έκανε και τον script doctor σε αρκετά άλλα, και η Universal τον έκλεισε για τρία χρόνια και το αυτοκρατορικό για την εποχή ποσό των $30 εκατομμυρίων, δίνοντάς του και απόλυτες εξουσίες. Έτσι προέκυψε, με επιπλέον υπογραφή του στη σκηνοθεσία και τη παραγωγή, το Sixteen Candles (1984) που μπήκε κατευθείαν στις λίστες εποχών της teen americana, έχοντας όλα τα στοιχεία που θα καθόριζαν τη δουλειά του στη συνέχεια, από αφήγηση που αδράχνει τη μέρα (i.e. δεν εκτυλίσσεται και για πολύ πάνω από 24ωρο) μέχρι χαρακτήρες που σέβονται την ανθρωπιά τους (i.e. δεν είναι απλά δικαιολογίες για ατάκες).
Αυτός ο φυσικός, και κάθε άλλο παρά φυσιολογικός για την εποχή του Fast Times at Ridgemont High (1982) και ακόμα γενικά, τρόπος με τον οποίο ο Hughes κατέγραφε χωρίς να πολυκρίνει ότι παρατηρούσε στη ζωή των 16άρηδων, σφράγισε και το Breakfast Club του, τη ταινία που κατασφράγισε σα γελάδα και οποιαδήποτε ενηληκίωσης την ακολούθησε, στο mainstream και όχι μόνο (αν σου λέει τίποτα το όνομα Wes Anderson, ας πούμε). Φυσιολογικά, η Universal έπαθε, πολύ εκδηλωτικά, μια πλάκα βλέποντας πέντε γυμνασιόπαιδα τιμωρία μετά τη τάξη και όχι πολλά άλλα, και έτσι πριν το φιλμ κατακτήσει το κοινό ο δημιουργός του έψαχνε συγχισμένος τρόπους να σπάσει το συμβόλαιό του, αποκτώντας για πρώτη φορά τη φήμη του περίεργου κι από πάνω. Πριν φύγει για τη Paramount παρολαυτά, ο Hughes παρέδωσε στα βιαστικά στο παλιό του studio το αντίο του και στη πιτσιρικαρία τη γυναίκα των (πολύ πολύ υγρών) ονείρων της, την Kelly LeBrock στο Weird Science / Ηλεκτρονικό Μανούλι (1985).
Στο Pretty in Pink (1986) o Hughes "περιορίστηκε" στον αγαπημένο του στη συνέχεια, και από πάντα ουσιαστικά, ρόλο παραγωγού παύλα σεναριογράφου αλλά κατά τα άλλα έκανε άλλη μια επιτυχία που ακόμα παίζει στις τηλεοράσεις του πλανήτη, κομπλέ με soundtrack που προκάλεσε, όπως και το Don't You (Forget About Me) ένα χρόνο νωρίτερα, πολλές ανήλικες εγκυμοσύνες. Ο άνθρωπος που αν υπάρχει ένα είδος εφηβικών ταινιών που να αναγνωρίζει κάθε άλλος στον πλανήτη αυτό είναι το δικό του, έδωσε και τα ρέστα του στον Ferris Bueller που έχει τη πρώτη θέση σε όσες all-time λίστες δε βάζουν εκεί το Breakfast Club ή έχουν αλαφρότερο προσανατολισμό. Και θέλησε να περάσει και σε τίποτα διαφορετικότερο με το ενήλικο Planes, Trains and Automobiles (1987), φιλμ που είχε εξαιρετική κριτική υποδοχή και έκανε σοβαρούς αστείους τον Steve Martin και τον John Candy, αλλά χτυπήθηκε από χίλιες δυο κατάρες στη διάρκεια της παραγωγής, δε πήγε καλά εισπρακτικά για το υπέρογκο για την εποχή κόστος του, και απομάκρυνε τον δημιουργό του από αρκετό κόσμο τόσο στη διάρκεια των γυρισμάτων όσο και των προβολών. Η συνέχεια έφερε τρεις σκηνοθετικές απόπειρες που είτε δεν ήταν και τόσο καλές είτε δε τα πήγαν και τόσο καλά, και στα 90s ο Hughes που ποτέ δε συμπάθησε τα φλας, έμεινε στο να γράφει και να επιμελείται τη παραγωγή κάτι.. υπερμπλοκμπαστεριών σα τον Μόνο στο Σπίτι και τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας (1996).
O Hughes γεννήθηκε το 1950 στο Michigan, και όλα του τα χρόνια μέχρι τις αρχές των 80s φαίνεται να τα πέρασε στο Chicago γράφοντας για οτιδήποτε τον πλήρωναν, ώσπου τον προσέλαβαν στο National Lampoon και μπλέχτηκε στις κινηματογραφικές απόπειρες του σατιρικού περιοδικού, με κερασάκι το σενάριό του για το Τρελό Θηριοτροφείο Πάει Διακοπές / Vacation (1983). Μέχρι το '83, όχι μόνο είχε υπογράψει επίσημα ακόμα τρία (3) σενάρια αλλά έκανε και τον script doctor σε αρκετά άλλα, και η Universal τον έκλεισε για τρία χρόνια και το αυτοκρατορικό για την εποχή ποσό των $30 εκατομμυρίων, δίνοντάς του και απόλυτες εξουσίες. Έτσι προέκυψε, με επιπλέον υπογραφή του στη σκηνοθεσία και τη παραγωγή, το Sixteen Candles (1984) που μπήκε κατευθείαν στις λίστες εποχών της teen americana, έχοντας όλα τα στοιχεία που θα καθόριζαν τη δουλειά του στη συνέχεια, από αφήγηση που αδράχνει τη μέρα (i.e. δεν εκτυλίσσεται και για πολύ πάνω από 24ωρο) μέχρι χαρακτήρες που σέβονται την ανθρωπιά τους (i.e. δεν είναι απλά δικαιολογίες για ατάκες).
Αυτός ο φυσικός, και κάθε άλλο παρά φυσιολογικός για την εποχή του Fast Times at Ridgemont High (1982) και ακόμα γενικά, τρόπος με τον οποίο ο Hughes κατέγραφε χωρίς να πολυκρίνει ότι παρατηρούσε στη ζωή των 16άρηδων, σφράγισε και το Breakfast Club του, τη ταινία που κατασφράγισε σα γελάδα και οποιαδήποτε ενηληκίωσης την ακολούθησε, στο mainstream και όχι μόνο (αν σου λέει τίποτα το όνομα Wes Anderson, ας πούμε). Φυσιολογικά, η Universal έπαθε, πολύ εκδηλωτικά, μια πλάκα βλέποντας πέντε γυμνασιόπαιδα τιμωρία μετά τη τάξη και όχι πολλά άλλα, και έτσι πριν το φιλμ κατακτήσει το κοινό ο δημιουργός του έψαχνε συγχισμένος τρόπους να σπάσει το συμβόλαιό του, αποκτώντας για πρώτη φορά τη φήμη του περίεργου κι από πάνω. Πριν φύγει για τη Paramount παρολαυτά, ο Hughes παρέδωσε στα βιαστικά στο παλιό του studio το αντίο του και στη πιτσιρικαρία τη γυναίκα των (πολύ πολύ υγρών) ονείρων της, την Kelly LeBrock στο Weird Science / Ηλεκτρονικό Μανούλι (1985).
Στο Pretty in Pink (1986) o Hughes "περιορίστηκε" στον αγαπημένο του στη συνέχεια, και από πάντα ουσιαστικά, ρόλο παραγωγού παύλα σεναριογράφου αλλά κατά τα άλλα έκανε άλλη μια επιτυχία που ακόμα παίζει στις τηλεοράσεις του πλανήτη, κομπλέ με soundtrack που προκάλεσε, όπως και το Don't You (Forget About Me) ένα χρόνο νωρίτερα, πολλές ανήλικες εγκυμοσύνες. Ο άνθρωπος που αν υπάρχει ένα είδος εφηβικών ταινιών που να αναγνωρίζει κάθε άλλος στον πλανήτη αυτό είναι το δικό του, έδωσε και τα ρέστα του στον Ferris Bueller που έχει τη πρώτη θέση σε όσες all-time λίστες δε βάζουν εκεί το Breakfast Club ή έχουν αλαφρότερο προσανατολισμό. Και θέλησε να περάσει και σε τίποτα διαφορετικότερο με το ενήλικο Planes, Trains and Automobiles (1987), φιλμ που είχε εξαιρετική κριτική υποδοχή και έκανε σοβαρούς αστείους τον Steve Martin και τον John Candy, αλλά χτυπήθηκε από χίλιες δυο κατάρες στη διάρκεια της παραγωγής, δε πήγε καλά εισπρακτικά για το υπέρογκο για την εποχή κόστος του, και απομάκρυνε τον δημιουργό του από αρκετό κόσμο τόσο στη διάρκεια των γυρισμάτων όσο και των προβολών. Η συνέχεια έφερε τρεις σκηνοθετικές απόπειρες που είτε δεν ήταν και τόσο καλές είτε δε τα πήγαν και τόσο καλά, και στα 90s ο Hughes που ποτέ δε συμπάθησε τα φλας, έμεινε στο να γράφει και να επιμελείται τη παραγωγή κάτι.. υπερμπλοκμπαστεριών σα τον Μόνο στο Σπίτι και τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας (1996).