Στρέλλα (2009): Memento trailer στην ομίχλη

Ξεκίνησα να γράφω την Στρέλλα αμέσως μετά την Αληθινή Ζωή (2004) με την ιδέα να κάνω μία ταινία εύκολα και γρήγορα. Το σκέφτομαι τώρα και απορώ με το πόσο εύκολα μπορείς να εξαπατήσεις τον εαυτό σου!

Το σενάριο πήρε ένα χρόνο περίπου και μετά δύο συνεχόμενα χρόνια που προσπαθούσα να βρω οικονομική υποστήριξη χωρίς κανένα αποτέλεσμα αποφάσισα να προχωρήσω μόνος. Τρεις ήταν οι λόγοι που επέμεινα --για να μην θεωρηθώ και θεό(σ)τρελλος. Πρώτον, διότι είμαι μονομανής και μου ήταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσω ένα άλλο σενάριο, πόσο μάλλον γνωρίζοντας πως μετά από τόση δουλειά που είχε γίνει από τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη κι εμένα θα ήταν αδύνατον να γράψω κάτι καλύτερο εκείνη την στιγμή όσο και να προσπαθούσα. Δεύτερον, διότι η γαλλική εταιρία πωλήσεων που είχε ήδη στον κατάλογο της την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά (1999) ενδιαφέρθηκε και με στήριξε (όχι τόσο οικονομικά αλλά ηθικά περισσότερο). Τρίτον και κυριότερον, διότι μετά από ένα χρόνο αναζήτησης βρήκα την Μίνα Ορφανού (τον Γιάννη Κοκιασμένο και την Μπέτυ Βακαλίδου τους είχα ψιλοκαπαρώσει) και δεν μπορούσα να χάσω αυτή την μοναδική τύχη. Το ταλέντο της, η ενέργεια της και η αφοσίωση της με έκαναν να πω "συνεχίζουμε και γαία πυρί μιχθήτω". Όπερ και εγένετο!

Κάηκε και η γη και γώ μαζί, αλλά επιζήσαμε, ευτυχώς. Όλοι! Τώρα βέβαια, όλα αυτά είναι παρελθόν, αν και η ταινία ζητάει ακόμα λίγο αίμα (έξοδα διανομής, οικονομικοί απολογισμοί, τρέιλερ κτλ). Δεν ξέρω αν θα ξεκινούσα πάλι με τις ίδιες συνθήκες. Μεγάλωσα κι άλλο από τότε και όσο κι αν το αρνούμαι, για να κάνεις μία ανεξάρτητη παραγωγή πρώτα από όλα χρειάζεσαι αντοχές! Φυσικές!

Πιστεύω όμως πως ένα από τα μεγάλα εμπόδια για να κάνω αυτή την ταινία στάθηκε ο τόπος. Η Ελλάδα! Με την μικρονοϊκή αντίληψη και πολιτική για τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό γενικά, την εχθρότητα προς οτιδήποτε διαφορετικό, την πελατειακή σχέση μεταξύ όλων, που έχει εξαπλωθεί και έχει γίνει πια θρησκεία, και τέλος την θρησκεία την ίδια, που μας τρώει τα σωθικά και όχι μόνο.

Τι να κάνει κανείς; Να φύγει; Είχα φύγει και ξαναγύρισα. Η Ελλάδα ήταν η χώρα που διάλεξα να μείνω και οι ταινίες που ήθελα και θέλω να κάνω είναι ελληνικές. Ποια είναι η λύση; Μία: Η προφανής!

Να αλλάξει η Ελλάδα και όχι εγώ!

Ευτυχώς πριν με κλείσουν μέσα βρήκα πως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που σκέφτονται σαν και μένα. Οι πιο πολλοί από αυτούς βρίσκονται στους Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη. Πολύ διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ μας, που όλοι ζητάμε όμως κάτι κοινό. Κάτι απλό. Ένα νέο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο. Ξεκινώντας από κει, ίσως μπορέσουμε να πάμε και πιo πέρα.

Για να δούμε...