Χρυσόσκονη (2009): Promo reel στην ομίχλη

Η ιδέα της ταινίας ξεκίνησε από την ανάγκη μου να μιλήσω για την πόλη μου. Την Αθήνα. Αυτή την Αθήνα που αλλάζει κάθε μέρα. Που την γνωρίζω από τη στιγμή που γεννήθηκα. Που την αγαπάω όπως αγαπάει κανείς τον τόπο που ξέρει όλη του τη ζωή. Και που με πληγώνει γιατί πολύ συχνά με κάνει να νιώθω ξένη μέσα της. Αισθάνομαι πως η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που εξαφανίζει με μανία το βιωμένο της παρελθόν. Που μαϊμουδίζει μ’ έναν τρόπο αρχοντοχωριάτικο και, συχνά, χυδαίο, ένα δήθεν «παγκοσμιοποιημένο» παρόν χωρίς αισθητική και ήθος.

Αυτό το αίσθημα με ώθησε να ξεκινήσω να γράφω τις πρώτες γραμμές του σεναρίου της «Χρυσόσκονης». Γράφοντας, κατάλαβα ότι είχα ανάγκη να μιλήσω για πράγματα πολύ πιο βαθιά απ’ αυτό. Όπως ο χώρος που ο καθένας από 'μάς αφήνει στον εαυτό του να αναπνεύσει. Να δει πραγματικά, ν’ ακούσει πραγματικά. Ο χρόνος που ο καθένας από 'μάς δίνει στον εαυτό του άρα και στους άλλους.

Το σενάριο είναι για μένα μια βάση εργασίας. Κάτι που ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί πατάνε πάνω του για να πάρουν καταστάσεις και χαρακτήρες απ' το χαρτί και να τα κάνουν απτό άγγιγμα στο δέρμα. Έτσι δούλεψα με τους ηθοποιούς μου. Τη Μάνια Παπαδημητρίου, την Άννα Μάσχα, τον Αργύρη Ξάφη, στους κεντρικούς ρόλους. Τον Δημήτρη Ξανθόπουλο, τη Δέσποινα Κούρτη, τον Θανάση Χαλκιά, στους δεύτερους ρόλους. Όλους τους ηθοποιούς στους μικρότερους ρόλους.

Ο τρόπος κινηματογράφησης, το φως, το ντεκόρ, τα κοστούμια, ο ήχος και ο τρόπος χρήσης του, το μοντάζ, το μιξάζ, όλο αυτό το πλαίσιο που αποτελεί το τελικό εικαστικό και ακουστικό όλον μιας ταινίας, δεν μπορεί παρά να υπηρετεί την οπτική από την οποία αποφασίζει ο σκηνοθέτης να κοιτάξει τη θεματική του. Προσωπικά, διάλεξα μια οπτική «ντοκιμαντερίστικης» λιτότητας όπου πρώτο ρόλο θα είχαν δραματουργικά οι «χαρακτήρες». Και ευτύχησα να έχω συνεργάτες που πραγμάτωσαν αυτήν την οπτική.

Η ταινία μου δεν προτείνει λύσεις. Δεν μου αρέσουν οι ταινίες που προτείνουν οτιδήποτε. Έχω ανάγκη να θέτω ερωτήματα. Αμφιβολίες και ανησυχίες. Και να τις μοιράζομαι. Η Χρυσόσκονη υπάρχει γιατί την εμπιστεύτηκαν και την στήριξαν όλοι οι συντελεστές της. Ο παραγωγός της, οι ηθοποιοί της, οι βασικοί συνεργάτες μου, το συνεργείο, οι φίλοι που έμπρακτα βοήθησαν. Τους ευχαριστώ. Όλους. Για την φιλία, την πίστη, τη γενναιοδωρία και τη δουλειά τους.

Και ελπίζω να καταλάβει πλέον η ελληνική πολιτεία, ότι το σινεμά δεν είναι χόμπι μερικών «ψωνισμένων καλλιτεχνών». Είναι πολιτιστικό προϊόν. Εξαγώγιμο και διεθνώς ανταγωνιστικό. Είναι καιρός, εκτός από το «τυρί φέτα», να πριμοδοτήσουμε έμπρακτα, ως ευρωπαϊκό κράτος, με ισόνομες συνθήκες παραγωγής και προώθησης στην ημεδαπή και αλλοδαπή, όλες τις τάσεις και τις δυναμικές του ελληνικού κινηματογράφου.