Τα Παιδιά της Χορωδίας (2009): Trailer στην ομίχλη

Η μουσική δεν αφήνει την σκέψη να αφανίσει τα πράγματα διατηρεί πάντα μεταξύ τους εκείνη τη ζωτική απόσταση που κρατάει κάτι ανοικτό και συνάμα ορισμένο. Αρμενίζει το χθες και το σήμερα, το εδώ και το αλλού, τη δημιουργία και την έρευνα, χωρίς να αρνείται την πίστη. Το νου και το αίσθημα, χωρίς να φοβάται την ελευθερία. Η μουσική ενώνει συγκλίνει και δημιουργεί τη βάση για μια πολύ βιώσιμη μικρή κοινότητα. Κάτι τέτοιο πάντα κάνει το συλλογικό σχήμα μιας χορωδίας και ειδικά μιας ερασιτεχνικής χορωδίας, οπού τα μέλη της προσέρχονται χωρίς επαγγελματική προσδοκία, αλλά μόνο με τη προσδοκία της κοινής δημιουργίας και της εμπειρίας της δημιουργικής ζώνης σε κοινότητα. Από τη πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τη χορωδία, άρχισα να νοιώθω τον αντίκτυπο μιας δεμένης κοινωνικής ομάδας με άξονα τη τέχνη.

Σε κάθε επόμενη συνάντηση αυτό το συναίσθημα μεταφράζονταν σε συγκίνηση και σιγά-σιγά, άρχισα να ανακαλύπτω την ομορφιά του να μπορώ να συμμετέχω και εγώ --έστω ως ο κινηματογραφιστής που καταγραφεί-- στην εμπειρία του να είσαι μέρος της δραστηριότητας της Πειραματικής Χορωδίας του Δήμου Ροδίων. Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω τη δραστηριότητα της χορωδίας για μια περίοδο δυο χρονών σε όλα τα στάδια προετοιμασίας και συναυλιών.

Η ταινία γυρίστηκε στη διαρκεια τριών χρόνων. Το υλικό που συγκεντρώθηκε ήταν πάρα πολλές ώρες, καθώς γυρίστηκε ως ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να τιθασεύσω αυτό το υλικό.

Γυρίζω τουλάχιστον μια ταινία το χρόνο από το 2000 κι έπειτα, οπότε απέτκησα δική μου, υποδομή και μπορώ πραγματικά να κινηθώ ανεξάρτητα στο ζήτημα της παραγωγής, οπότε δεν χρειάζεται να στήνομαι στην ουρά των κέντρων απόφασης για να ζητήσω τα ελάχιστα ψυχία που επενδυουν με ρυθμό επετηρίδας στις Ελληνικες ταινίες. Δεν μπορώ ειλικρινώ να περιμενω 5-7 χρόνια να κάνω ταινία, έχω ανάγκη το σινεμά.

Κάπως έτσι, η Ομίχλη έρχεται σαν άνοιξη μεσα στο χειμώνα του Ελληνικού Κινηματογραφικού Τοπίου και σίγουρα ανθίζει εκπλήξεις. Η συμμετοχική δημοκρατία που εφαρμόζεται σε ολες τις διαδικασίες, λειτουργεί ευεργετικά στη σκέψη. Η νέα συλλογικότητα που αναπτύσσεται γεννά δημιουργικές ιδέες και άμεσες λύσεις. Μεγάλη ευφορία η συμμετοχή στην Ομίχλη... Η πρωτοφανής στα κινηματογραφικά χρονικά άσκηση δημοκρατίας και ελεύθερου ανοικτού διαλόγου, είναι μια εξαιρετικής ποιότητας κατάκτηση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη. Η γεμάτη αίθουσα, οι κουβέντες, οι αγκαλιές, οι συναντήσεις που είχαν αναβληθεί απο καιρό... Τώρα όλα αυτά συμβαίνουν στην Έλλη κάθε μέρα και επαναπροσδιορίζουν το κινηματογραφικό τοπίο στην Ελλάδα. Γνωριζόμαστε πάλι και εκτιμούμε τη δύναμη μας, που είναι οι ίδιες οι ταινίες και η αγάπη μας για αυτές.

Ο στίβος της Εβδομάδας της Ομίχλης είναι ένας πραγματικός στίβος άμιλλας, πολύ μακριά απο κακούς ανταγωνισμούς, ένα πολύ εύφορο τοπίο.