Η Ζωή στους Βράχους (2009)

"Τριάντα τρεις Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945."Μετά τα Πουλιά στους Βάλτους (2008) των μαρτυριών και μαρτυρίων γυναικών που συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση, η 75χρονη αλλά ακαταπόνητη Αλίντα Δημητρίου συνεχίζει με τον Εμφύλιο και τις εξορίες, σε ένα ντοκιμαντέρ αρκετά δουλεμένο στο μοντάζ ώστε να μη πολυπροσέχεις πως οι ομιλούσες κεφαλές καταλαμβάνουν ολόκληρη την οθόνη σε ολόκληρη τη διάρκεια, με εξαίρεση καναδυό λεπτά τοπίου και αναμνηστικών φωτογραφιών. Όμως, το μόνο άξιο λόγου στη και πάλι συμπαθητική δουλειά είναι η φυσική και φυσιολογική περηφάνεια και αξιοπρέπεια των γυναικών αυτών, περηφάνεια και αξιοπρέπεια που θα ήταν έκδηλες ακόμη και αν απάγγελαν μηχανικά συνταγές για πατζάρια. Η χρονολογική σειρά παρουσίασης βλάφτει τη δύναμη της τελευταίας εντύπωσης που σπαταλιέται περίπου όταν κλείνουν τα 2/5 του χρόνου, στη συνέχεια οι εξορίες σε Χίο - Τρίκερι - Μακρόνησο ακούγονται και ήταν παραθέριση σε σύγκριση με τη παγωμένη κόλαση σε Γράμμο - Βίτσι, ενώ σε ελαχιστότατα (αν όχι σε κανένα) σημεία παρουσιάζεται κάποια απόδειξη ότι οι γυναίκες αυτές και οι δημοκράτισσες γενικότερα τράβηξαν κάτι που να πλησιάζει τα βάσανα των αντρών συναγωνιστών τους, βάσανα που έτσι υποτιμούνται, μάλλον σε βαθμό γελοιοποίησης, και ειδικά στα μάτια παρθένων από ιστορική μνήμη θεατών. Τουλάχιστο, από κάτι σπόντες πηγιαίας ευγνωμοσύνης (που δεν ενδιαφέρουν βέβαια τη σκηνοθέτρια), και αν είσαι ιδιαίτερα ευφυής και μελετηρός, καταλαβαίνεις ότι το θαυμάσιο των παρουσιαζόμενων χαρακτήρων δεν είναι ιδιαίτερα αυτόφωτο αλλά είχε ακολουθήσει απτά (εξ αίματος συγγενικά) πρότυπα και εμποτιστεί με βαθιά ιδανικά, ενώ μια ακόμα πιο μεθοδική ντεντεκτιβική προσοχή στα όσα λέγονται μπορεί να αποκαλύψει και υπόνοιες ότι τη χειραφέτηση η Αριστερά τη παρείχε από ιδεολογία και τη στήριξε άκοπα εκ μέρους των γυναικών. Και χωρίς να το κάνει ποτέ θέμα.