Pope Joan (2009)

Στον σκοτεινό και βρόμικο Μεσαίωνα μια Γυναίκα φωτίζει και καθαρίζει τις πληγές του κόσμου. Ακολουθεί στέψη.Πολύ καιρό προετοιμαζόμενη, η Πάπισσα Ιωάννα (2009) είναι από τις παραγωγές που άνετα τις κρίνεις από την απόλυση του αρχικού σκηνοθέτη, Volker Schlöndorff, όταν τόλμησε να σχολιάσει αρνητικά τα παράλληλα γυρίσματα μίνι σειράς. Το ίδιο εύκολα καταλαβαίνεις τι διεθνής τηλεπαπάρα σε περιμένει από το εισαγωγικό voicover, αποκρουστικά πομπώδες ακόμα και για βιογραφία υπαρκτού ανδρός από αυτούς που η ιστορία χαρακτήρισε Μεγάλους, πόσο μάλλον για ανύπαρκτη γυναίκα της οποίας ο μύθος ήταν απλά αιωνίζουσα σάτιρα για το καθολικό μεγαλοπαπαδαριό (και όχι μόνο, βλ. αφορισμό του βιβλίου του Ροΐδη).

Η Constantin Film, υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες γερμανικές μεγαλοπαραγωγές, δεν μπορείς να πεις ακριβώς ότι τσιγκουνεύτηκε κι εδώ τα έξοδα, όμως ο Sönke Wortmann, υπεύθυνος για μερικές από τις μεγαλύτερες γερμανικές μπλοκμπαστεριές (Το Θαύμα της Βέρνης (2003)), καταφέρνει να.. ισορροπήσει τον προϋπολογισμό με τη φτηνή αισθητική του και τα συνήθως κακοστημένα σε σχέση με τη ροή και κακομονταρισμένα γενικά πλάνα κομπάρσων, ενώ τα χιλιάδες ραμμένα στο χέρι κουστούμια δε μπορούν να κρύψουν τις ΑΡΛΕΚΙΝ®-ικές καταβολές της ιστορίας. Ίσα ίσα, προφανέστατα βασισμένες στην ομώνυμη νουβέλα για νοικοκυρές, οι καρικατούρες κακούργων και οι εκμοντερνοποιήσεις αγαθών πάνε κι έρχονται ως φόντο στον ορισμό της γυναικείας χειραφέτησης για πυροβολημένες: η φιλομαθέστατη και πανέξυπνη φυσικά μικρή καταλήγει πάπισσα της οικουμένης χωρίς να κουνάει και πολύ το δαχτυλάκι της, μέσα από μια σειρά θεϊκών συμπτώσεων και έναν μεγάλο έρωτα με παντρεμένο βαρβάτο γλυκούλη. Η ταινία ξεφεύγει από την ενοχλητική καρακιτσαρία στο τρίτο μέρος, όταν εμφανίζεται ως πάπας ο.. John Goodman που το είχε σκάσει τρέχοντας όταν διάβασε το σενάριο αλλά είχε ρήτρες στο συμβόλαιο και επέστρεψε αναγκαστικά για να δώσει, χωρίς σχετικές οδηγίες φυσικά, μια νότα αυτοσάτιρας στο σοβαρά γελοίο του θεάματος.