Guilt (2009)

Το δράμα της Κύπρου, σε τρεις πράξεις, μέσα απ’ τη ζωή ενός εμπόρου όπλων.Σαν τα ζόμπι του Romero, πάνω που νομίζεις ότι έχει πέσει κάτω, να σου και ξαναζωντανεύει και σε κυνηγάει για άλλη μια τρομάρα, αυτό το ελληνικό σινεμά το πνιγμένο ασφυκτικά στις στείρες, ξύλινες ιστορικοπολιτικές αλληγορίες που βγάζουν νόημα μονάχα για τον δημιουργό τους, και πάνε το δυσανάγνωστο στο επίπεδο αν όχι του μη αναγνώσιμου, σίγουρα σ’ αυτό που στ’ αλήθεια δεν θες να διαβάσεις, δεν πα’ να κρέμεται απάνω του η ζωή σου. Συμβολισμός και άγιος ο Θεός, σε μια φιλότιμη και φιλόδοξη ταινία που προσπαθεί να ψηλαφίσει το δράμα της Κύπρου όχι ακριβώς ιστορικά, αλλά περισσότερο κοινωνιολογικά, ψάχνοντας την απληστία και το φόβο και την παράνοια και τη δειλία των ανδρών που βρέθηκαν μπλεγμένοι στον κυκεώνα του, το Guilt προσπαθεί να πλασαριστεί σαν τριπάκι ενοχής της ελληνικής πλευράς και του τυχοδιωκτισμού και της αμηχανίας της στην ιστορία της Μεγαλονήσου, της κατοχής της, του διαμελισμού και της πλατσικοποίησης της, όμως σου το μετατρέπει σε εφιαλτικό τριπάκι χαλασμένου στάφ, ο σκηνοθέτης παύλα σεναριογράφος της, με την επίδειξη χαρακτηριστικής δυσφράδειας κι αστοχίας, στις πλήρως παραπλανημένες απόπειρές του για αφαιρετική, μπρεχτική, εγκεφαλική θεατρική σκηνοθεσία, σκηνοθεσία που όποιο ενδιαφέρον κι αν σου υπόσχεται το concept, το μακελεύει με το καλησπέρα σας, και σίγουρα πολύ πριν δεις την Εβελίνα Παπούλια, αν αντέξεις, να πηδιέται με το δουλικό της κρεμασμένη, στην πιο ζωντανή σκηνή της ταινίας, εξαιρουμένου του συναισθηματικά εκβιαστικού και δραματουργικά άκυρου κλεισίματος με το ντοκουμέντο της δολοφονίας του Σολωμού Σολωμού.