The Hurt Locker (2008)

Μια αντι-βομβιστική (EOD) μονάδα του αμερικάνικου στρατού μετράει καμιά σαρανταριά μέρες μέχρι να λήξει η θητεία της, στη Βαγδάτη του 2004, κατά τον πρώτο καιρό κατοχής της.Παραλαμβάνοντας το Oscar® σκηνοθεσίας για το Hurt Locker (2008), η Kathryn Bigelow ευχαρίστησε τους παρόντες και όλους τους σκηνοθέτες που ακολουθεί για δεκαετίες, και με τα λόγια της συμφωνούσαν η πορεία και οι πράξεις της, αυτή η πολύ κλασική αγάπη της στο χαρακτηρισμό-μέσω-δράσης του Samuel Fuller μέσα από το πρίσμα της Nouvelle Vague και του Quentin Tarantino. Συνεπέστατα και η ταινία της, μια ταινία που ξεκινάει από το εισαγωγικό quote να αναπτύξει τη θέση πως ο πόλεμος είναι ναρκωτικό, προτιμάει το είδος του κινηματογραφικού ρεαλισμού που με το καλημέρα σου βάζει τα νεύρα και τα συκώτια στο blender και πατάει τη μεγάλη ταχύτητα. Ο κεντρικός χαρακτήρας της Bigelow και του (κάτι σαν ατρόμητου ρεπόρτερ) Mark Boal δεν είναι δαιμονοποιημένος, την εξωφρενικότητα του εθισμού του και όλου του σκηνικού γύρω του τη χωνεύεις μέσα από παρατεταμένα χωρίς ανάσα επεισόδια όπου οι ενέργειές του κοντράρουν, συνήθως με επιτυχία και συνήθως αντικρουόμενα, τη πείρα και το θράσος με τους κανονισμούς και τη λογική. Εκεί κάπου στο χώνεμα παρεμβάλλεται βέβαια η νοημοσύνη σου, αφού η τέχνη είναι εγκεφαλικό φαΐ, και ταινία έχει επίγνωση ότι κινδυνεύει να κατηγορηθεί ακόμα και για προπαγάνδα επιστράτευσης αγαθών νέων με την υπόσχεση.. φούντας αδρεναλίνης, εφόσον δε φτάνει στην άλλη άκρη, σε τρελοκαλτιές εξορκισμών (της φούντας) στιλ Reefer Madness (1936). Σε κάποια φάση, τον E-7 λοχία του Jeremy Renner τον πλακώνει στη συζήτηση ο David Morse σα φωνακλάς συνταγματάρχης, επιμένοντας να μάθει πόσες μπόμπες έχει αφοπλίσει. Η απάντηση του Renner, 873, μαζί με τους πανηγυρισμούς του Morse, είναι από τις σκηνές που σε κάνουν να ψοφάς στα γέλια. Εκτός άμα τη πάρεις στα σοβαρά.

Χωρίς να έχει και πολύ σημασία απέναντι στο τι μπορεί να θες να καταλάβεις, η ημιεπίσημη θέση του αμερικάνικου στρατού λέει πως η Ιματιοθήκη είναι.. κατάπτυστη, σε βαθμό να αρνούνται να τη δουν οι τοποθετημένοι στο Ιράκ, γιατί.. τα Humvee δε κυκλοφορούν ποτέ ξέμπαρκα (όπως στο φιλμ) εφόσον απαγορεύονται convoy με λιγότερο από τρία οχήματα. Γενικότερα, δε μπορείς να γράψεις πια για τη παραγωγή δίχως να αναφέρεις τα διασταυρωμένα πυρά αντικαμπάνιας των υπόλοιπων οσκαρικών υποψηφίων και προθυμότητας των αξιωματούχων να εξηγήσουν τους κανονισμούς, πυρά που ενισχύθηκαν από αμέτρητες κοινές "εμπειρογνωμοσύνες" πριν καν ξεκινήσει ο βραβειακός θόρυβος. Όμως, πέρα από το ότι αυτό το είδος (i.e. ιστοριάκηδων από το στρατό) ειδικών είναι και το πιο διαβόητο για τις τερατολογίες του, ο δραματουργικός ρεαλισμός παραμένει.. δραματουργικός και έχει την υποχρέωση να είναι και, με κάθε έννοια, οικονομικός. Μια ρεαλιστική σύνθεση κομματιών πραγματικότητας δε στοχεύει να τεκμηριώσει διαδικαστικές λεπτομέρειες αλλά να αποκαλύψει ήθος και ιδιοσυγκρασία, και αυτό κάνει η Bigelow με μια οπτική κυριολεκτικά 360 μοιρών στο πόσο μοναχικό, επικίνδυνο και μουρλό είναι το να κάνεις τον πυροτεχνουργό στη Βαγδάτη των 00s. Το ότι τα γυρίσματα έγιναν στην Ιορδανία, ας πούμε, δεν αποδεικνύει ιστορικές, με κάθε έννοια, ανακρίβειες.

Τεχνικά η Τελειωμένη Ιματιοθήκη είναι μακριά από τέλεια, σχεδόν καμία ισορροπία (από τις πολλές που επιχειρεί) δε λειτουργεί ολοκληρωτικά, τα σκηνικά εξουδετέρωσης αυτοσχέδιων βομβών φτάνουν στο όριο να γίνουν επαναλαμβανόμενα και τα υπόλοιπα.. εκρηκτικά (σκηνικά) βγαίνουν ελαφρά τραβηγμένα, οι πιο ενδόμυχες παύσεις ανάμεσα στα set pieces έχουν τα ίδια προβλήματα συνέχειας, ενισχυμένα από αισθητικές επιλογές που κάνουν φανερή την αδυναμία της Bigelow να αξιοποιήσει πλήρως τον διευθυντή φωτογραφίας του Loach και του Greengrass, τα (αχρείαστα) περαστικά ονόματα στιλ Guy Pearce και Ralph Fiennes αντιπροσωπεύουν καλύτερα όλες αυτές τις τηλεοπτικο-γυναικείες παρεκτροπές και απώλειες ελέγχου. Τεχνικά όμως, το Ιράκ των ψιλοβλαμμένων ψιλοπαιδεμένων συμβολαιοφόρων δεν είναι το Βιετνάμ των αμούστακων φρικαρισμένων κληρωτών, άλλες προσεγγίσεις ακόμα και από τη σκοπιά τρίτου --όπως στο άψογο In the Valley of Elah (2007) όπου πάλι είχε credit ο Boal-- απέτυχαν να συντονιστούν με και να αντηχήσουν την εποχή. Έτσι, όπως ο ήρωάς του, ηρωικά αντιηρωικό και καουμπόικα αντικαουμπόικο, το Hurt Locker αναντίρρητα άντεξε κάθε είδους κριτική σε ένα μεγάλο κύκλο καταξίωσης, και ξαναγύρισε για να σαρώσει και τα αγαλματάκια. Και από πάνω φωτογράφισε περισσότερα από ένα κάδρα για ανάμνηση, μεταμοσχευμένο βίωμα και αφίσα, σα το Platoon (1986) της γενιάς του.