Gainsbourg (Vie héroïque) (2010): Joann Sfar interview

Ένας απ’ τους σπουδαιότερους κομίστες του Νέου Κύματος των γαλλικών κόμικ, ο Joann Sfar μπήκε στον χώρο των χρωματιστών ιστοριών το 1994, για να λανσάρει τέσσερα χρόνια αργότερα, το saga του Donjon, μια σειρά ιστοριών που, κανιβαλίζοντας την κουλτούρα της ξιφομαγείας και του σύμπαντος των RPG τύπου Dungeons and Dragons, έχτισε ένα σώμα fans αρκετά τεράστιο για να στηρίξει το πλήθος των spin-offs που ακολούθησαν, και να ανεβάσει τον Sfar στην αφρόκρεμα των φερέλπιδων ταλέντων της γενιάς του. To Donjon τού έφερε και τα πρώτα του βραβεία στο Festival International de la Bande Dessinée d'Angoulême, το μεγαλύτερο φεστιβάλ της 9ης τέχνης στην Ευρώπη, φεστιβάλ που δεν σταμάτησε να τον τιμά με βραβεία και υποψηφιότητες κάθε χρόνο για την επόμενη οκταετία, οκταετία στην οποία ο Sfar ακόνισε την αφηγηματική τέχνη και τεχνική, βάζοντας την υπογραφή του σε καμιά δεκαριά ακόμη τίτλους και διαμορφώνοντας μια νέα αντίληψη της για το μέσο και τις δυνατότητές του, τόσο στη χώρα του, όσο και στις μπόλικες τριγύρω που τον μετέφρασαν.

Όμως, ο λόγος που είχε φέρει τον 38χρονο Γάλλο από τη Νίκαια στο Παρίσι εξ αρχής, ήταν ο Serge Gainsbourg, αυτή η τεράστια προσωπικότητα-σύμβολο της παριζιάνικης κουλτούρας, την οποία ο Sfar θαύμαζε τόσο, που θεωρούσε ίνδαλμα, μέντορα και μούσα και ήθελε να συναντήσει για να δει μήπως ήταν και αδερφή ψυχή. Ένα μήνα μετά την άφιξή του στο Παρίσι, ο Gainsbourg πέθανε, όμως η ζωή του συνέχισε να εμπνέει τον Sfar, τόσο που το πάθος του τον ώθησε να βρει την ουσία αυτής της ζωής, τον παλμό της καρδιάς και τη μεθυστική αίγλη αυτής της κακομούτσουνης θρυλικής φυσιογνωμίας και να την φυλακίσει σε μια χρονοκάψουλα, προς γνώση και συμμόρφωση. Δεν ήταν τυχαίο που η βιογραφία του Gainsbourg έγινε η πρώτη του ευκαιρία να περάσει στο χώρο της κινηματογραφικής εικονοπλασίας, και «υπάρχουν δυο τρόποι να κάνεις μια βιογραφία», λέει. «Ο ένας είναι να κάνεις την έρευνα, κι ο άλλος είναι ν’ ακούσεις τον τύπο κι αυτό που ήθελα να κάνω ήταν ν’ ακούσω τον τύπο. Με ενδιέφεραν περισσότερο τα ψέμματα που είχε να αφηγηθεί, παρά οι αλήθειες που κρύβονταν από πίσω». Γιατί, άλλωστε, η μεγάλη οθόνη δεν είναι μόνο εκεί για να αντικατοπτρίζει αυτό που ξέρεις ότι είναι η ζωή, αλλά καμιά φορά, ν' απλώνει πάνω της κι αυτό που θα 'θελες να είναι. Αυτό που θέλεις να θυμάσαι.