La Rafle. (2010)

Τον Ιούλιο του ’42, η Παριζιάνικη αστυνομία ξεκινά το αντισημιτικό πογκρόμ της, ακολουθώντας τις απαιτήσεις του Φύρερ.Κάθε Εβραίος κι η μάνα του, έχουν από μια ιστορία καταπίεσης να διηγηθούν, έγραφα στο Un Secret (2007) και το ολοκαύτωμα συνεχίζει να μιλάει γαλλικά με το La Rafle. (2009), ένα καλογιαλισμένο, αντιαισθητικό μελόδραμα, που καταπιάνεται με το μάζεμα των Εβραίων από μια Γαλλία που ψάχνει τα πατήματά της στους ανάστατους καιρούς της εξάπλωσης του Χιτλερικού αντισημιτισμού στην Ευρώπη του μεσοπολέμου. Ένα μάζεμα που πιάνει σχεδόν το μισό κομμάτι μιας σχεδόν δίωρης ταινίας, απλώνοντας επιδείξεις σπαρακτικής ανθρωπιάς, όχι μόνο πάνω στις πληγές που ανοίγει σε μια ολόκληρη φυλή, ο ανηλεής αγώνας εξόντωσής της, αλλά και στις πληγές που άφησε στην συλλογική ανάμνηση μιας χώρας, η αδρανής συνέργεια της πολιτικής ηγεσίας της. Μια πολιτική ηγεσία που παρουσιάζεται εδώ τόσο άμοιρη ευθυνών και αντίληψης της ιστορικής συγκυρίας, όσο, για παράδειγμα, κι η αντίστοιχη ηγεσία της Ψυχής Βαθιάς (2009): ένας βαθύτατα προβληματισμένος και τεθλιμμένος ηγέτης, κλεισμένος στο ημίφως του γραφείου του, δέχεται επισκέψεις από συμβουλάτορες που μένει αδιευκρίνιστο αν κινούνται με αγνές προθέσεις και άκρατο κυνισμό, ή έχουν αμφισβητήσιμης ηθικής αξίας κίνητρα.

Η αλληλεγγύη συνεχίζεται καθώς Εβραίοι μεταφέρονται από γήπεδο, σε στρατόπεδα, σε κρεματόρια, σε μια ταινία που προσπαθεί αδιάκοπα, επίμονα και μελοδραματικά, να ξαναγράψει την Ιστορία, τονίζοντας ότι επί Γαλλικού εδάφους, οι Εβραίοι δεν πέρασαν και τόσο άσχημα (όσο στην Πολωνία, ας πούμε). Ακόμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν ήταν παρά ένα είδος φτωχικών κατασκηνώσεων, απ’ όπου Γάλλοι αξιωματούχοι και μη, βγαίνουν λάδι, έτσι όπως το βάρος της συνείδησης σκοτεινιάζει τα θολωμένα μάτια τους, και η απόγνωση δένει τα χέρια τους στην υποχρέωσή τους να εφαρμόζουν άνωθεν απάνθρωπες εντολές. Κάνα δυο πιο πωρωμένοι... μπάτλερ των Γαλλικών δυνάμεων, που αποφασίζουν να ξεδώσουν πάνω στις τροφαντούλες Εβραιοπούλες, χρησιμεύουν μονάχα σαν αντίστιξη για να ζωγραφίσει την φρίκη η κτηνωδία στα πρόσωπα των τριγύρω συναδέλφων τους, που αν ήταν περισσότεροι, όχι μόνο δεν θα είχε ανοίξει μύτη, αλλά το όλο εκείνο καλοκαίρι, θα γραφόταν στα βιβλία ως μια μεγάλη μάζωξη και εκδρομή, για να χορέψουν βαλς στη φύση.