Partir (2009)

Βρετανίδα μάνα σε γαλλική μεσοαστική οικογένεια, ακολουθεί το δρόμο της καρδιάς της που περνάει από εκεί πιο χαμηλά και καταλήγει σε στρουμπουλό νταβραντισμένο Καταλανό.Μυθιστορηματική πλοκή και διαδικαστική σκηνοθεσία δεν σου προκαλούν καμιά έκπληξη όταν βλέπεις δημιούργημα σεναριογραφοσκηνοθέτριας. Η έκπληξη είναι ότι, εκπροσωπώντας τρία έθνη με μεγάλη κινηματογραφική παράδοση και με καμιά ογδονταριά υποψηφιότητες και βραβεύσεις συνολικά πίσω του, το πρωταγωνιστικό τρίο καταδέχτηκε να παίξει σε ένα ακόμα αναμάσημα κερατώματος μπουρζουάζη με φτωχομπινεδιάρη από αυτά που ο Άγγλος D. H. Lawrence έδειξε ότι εξάπτουν τις φαντασιώσεις των Γαλλίδων αστών. Τα περισσότερα τα τραβάει όπως φαντάζεσαι η Kristin Scott Thomas που έχει να φορέσει μια ατελείωτη σειρά από μηχανικές φάτσες, και συνήθως αστραπιαία εναλλασσόμενες, πιο χαρακτηριστικά στη κλασική φάση που σου λέει η γκόμενα να τη διώξεις γιατί πρέπει να φύγει, στιγμή στην οποία η πρωταγωνίστρια υποτίθεται ότι ανακαλύπτει και πόσο δύσκολος της είναι ο αποχωρισμός από πάνω (και καταλήγει σκηνή από σχολική παράσταση). Αρκετά από τα πρόσωπα που αλλάζει η Scott Thomas τα φοράνε και οι γυναίκες που μαθαίνουν να υποκρίνονται (και) από τις ταινίες, όμως τέτοιοι.. μεταμοντερνισμοί σίγουρα δε νοούνται για τη Catherine Corsini που έχει σοβαρά προβλήματα ακόμα και στο να βρει ρυθμό στη κλασική, κομπλέ με θέματα από 60s, αφήγησή της. Η Corsini επιμένει να οπτικοποιεί σκηνές τόσο σεναριακά στημένες (σα τη σύλληψη του Sergi López) που μπορεί και να τις παραλείψει σα να τις έχεις δει, σκηνές που κάποτε θα εξυπηρετούσαν κάνα συμβολισμό και κάνα ρεύμα αν όχι τιποτάλλο, αλλά πια το μόνο που καταφέρνουν με την επιπλέον ατσαλοσύνη στην εκτέλεση είναι να "οπτικοποιείς" με τη σειρά σου σαν ακόμα πιο ερασιτεχνικές όσες δε βλέπεις στην οθόνη (αλλά τις υπονοεί το σενάριο). Η Agnès Godard στη φωτογραφία φαίνεται να κάνει ότι μπορεί όπου της δίνεται η ευκαιρία (κυρίως στα ρομαντικιάρικα κάδρα φυσικά), το καστ κρατάει τελικά τις ισορροπίες στο επίπεδο του αξιοπρεπούς, το φιλμ αξίζει να το παρακολουθήσεις σα δείγμα της τελειοποίησης του πηθικισμού παύλα εκφυλισμού της nouvelle vague σε μεσο-γαλλικούρα για μεσόκοπες.