Les Amours Imaginaires (2010): Un certain regard trailer

Ίσως το πιο άξιο σχολιασμού στην περίπτωση της δεύτερης ταινίας του 21χρονου Xavier Dolan, που είναι και η δεύτερη που φτάνει στην Croisette (μετά το περσινό J'ai Tué ma Mère (2009)), είναι το πόσο χρήσιμο για το ίδιο, και ωραίο για το κοινό του, είναι να μπορεί ένα φεστιβάλ να έχει τη δύναμη να δημιουργεί αστέρια, να τα αγκαλιάζει ως τέτοια και να τα πλασάρει ως τέτοια, δηλαδή όχι μόνο ως αστέρια, αλλά ως αστέρια δημιουργημένα απ’ το ίδιο το φεστιβάλ. O Xavier Dolan έλαμπε χθες το βράδι στα αποκαλυπτήρια της ταινίας του, που διαγωνίζεται στο Un Certain Regard (μια πόρτα δίπλα από τους μεγάλους δηλαδή), όπως έλαμπε κι όλη τη μέρα που κυλοφορούσε από terrace σε balcon κι απ’ το ξενοδοχείο στην Croisette, έχοντας λάχει υποδοχής που δεν επιφύλαξαν οι (γαλλόφωνοι) δημοσιογράφοι ούτε για τον Russell Crowe σχεδόν, πόσο μάλλον για τη Naomi Watts και τον Josh Brolin, που επίσης χθες, συνόδευαν τον Woody Allen στην εκτός συναγωνισμού πρεμιέρα του You Will Meet a Tall Dark Stranger (2010).

Βέβαια το ότι ο Dolan περπατάει στην Croisette με τον αέρα του νέου François Ozon και λίγα λες, δεν είναι και τυχαίο, ούτε αβάσιμο. Το Les Amours Imaginaires, εκτός από μια εξαιρετικά κολακευτική ερωτική εξομολόγηση προς την παράδοση του γαλλικού κινηματογράφου και της nouvelle vague, είναι και μια βροντερή επίδειξη εξαιρετικού ταλέντου και ικανοτήτων. Φρεσκάροντας το στόρι του Jules et Jim (1962) για να το μεταμορφώσει σε μια πιο σεξουλιάρικη και μοντέρνα εκδοχή για την bisexual εποχή και παράλληλα να δημιουργήσει το homme fatale, ο Dolan βγάζει παρέλαση την φρεσκάδα, την αναπολογητικότητα, την ανατρεπτική διάθεση και την παιχνιδιάρικη τσαχπινιά που οφείλει να κουβαλά η νιότη των ιδεών του, και αφήνει ξεκάθαρα να φανεί, ότι μπορεί με μεγάλη ευκολία πολύ σύντομα να αναδειχθεί σε Tarantino του cinema d’ auteur, έτσι άνετα που ελίσσεται ανάμεσα σε αναφορές, αναδιαμορφώσεις και αναπροσαρμογές ειδών, τεχνικών και στιλιστικών επιλογών. Αρκεί, για να τα καταφέρει όλα αυτά, να μπορέσει σύντομα να ξεπεράσει τον εαυτό του, να περιορίσει την ανάγκη του να βαυκαλίζεται με τις εικόνες του, να συγκρατήσει τα σενάριά του και να μην αφήσει τα κολλήματά του να ξεχαρβαλώνουν τις πλοκές του, ξεπερνώντας κατά το εν τρίτο της συνολικής ώρας, την αληθινή διάρκεια των ταινιών του. Όλα αυτά δηλαδή που του συγχωρούσες στην πρώτη του ταινία επειδή ήταν η πρώτη του, και επανέρχονται ανησυχητικά στη δεύτερη, αν και, ακόμα κι έτσι, την αποθέωση απ' το κοινό στο τέλος, την πήρε και την ευχαριστήθηκε.