L'Illusionniste (2010): Tatiesque extraits
Δες/Κρύψε το trailer
Εκτός από το αμερικάνικο κινούμενο που είχε τη τιμητική του τη προηγούμενη βδομάδα λόγω Shrek του Παντοτινού, υπάρχει και το ευρωπαϊκό που εκπροσωπεί ο Illusionniste (2010) και που είχε μια κάποια online παρουσία από μια βδομάδα νωρίτερα, αρχικά με trailer και στη συνέχεια με αποσπάσματα από το φιλμ, με αφορμή την αρχή και τη λήξη των φετινών Κανών, στην αγορά των οποίων έκανε κάποιες προβολές η παραγωγή.
Το φιλμ είχε κάνει πρεμιέρα σε ειδική προβολή στο Βερολίνο όπου και μάζεψε μάλλον υπερθετικές κριτικές, πρεμιέρα κάπως περίεργη αν σκεφτείς ότι ανοίγει στη Γαλλία στα μέσα Ιούνη και θα του πήγαινε πιο πολύ ένα gala στη χώρα του, περιέργεια που πιθανά οφείλεται στις καθυστερήσεις στη παραγωγή (που στόχευε το περσινό φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, και τη Βενετία μετά, καθώς και έξοδο κάπου Απρίλη-Μάη). Περίεργη είναι και η ιστορία του σεναρίου, γραμμένο από τον Jacques Tati στα 50s σαν ένα είδος απολογίας στη νόθα κόρη του την οποία.. εξόρισε στα 40s για να γλιτώσει (χωρίς να το πολυκαταφέρει) τα παριζιάνικα σκάνδαλα, και ακόμα πιο περίεργη είναι η ιστορία της διασκευής του από τον Sylvain Chomet που απέφυγε οποιοδήποτε credit στη Helga Marie-Jeanne Schiel, προτιμώντας να χρεώσει τη νεκρή πια Sophie Tatischeff (τη πιο.. επίσημη απόγονο του πατέρα της προφανώς). Ο Chomet δεν είναι και ξένος με τη περιέργεια από την εποχή ακόμα που ο Nicolas de Crécy τον κατηγορούσε για τυποκλοπία, πιο χαρακτηριστικά ήδη έκλεισε το στούντιό του στο Εδιμβούργο όπως είχε κάνει και με αυτό του Montreal μετά τις Triplettes de Belleville (2003), ενώ έφαγε και ένα ηχηρό σουτ από τη Universal στη διάρκεια της παραγωγής του Tale of Despereaux (2008) μέσα σε κατηγορίες ότι έτρωγε τον προϋπολογισμό για να χρηματοδοτεί τον Illusionniste.
Πέρα από τις μάλλον αρνητικές ιδιοτροπίες, η ταινία φαίνεται και αρκετά εποικοδομητικά ιδιοσυγκρασιακή όπως βλέπεις, με αρκετά από τα tati-κά στοιχεία να έχουν περάσει επιμελημένα και στη σκηνοθεσία, με μακρινά πλάνα και πολλές, σημαντικές, λεπτομέρειες στα κάδρα. Συνεχίζοντας μια μελέτη των προφανών, τα £10-13 εκατομμύρια του προϋπολογισμού ξοδεύτηκαν σχεδόν όλα στην Ευρώπη και ο Chomet έβγαλε όλους τους νεαρούς δημιουργούς του στη σκηνή στο Βερολίνο (ακόμα και με σκωτσέζικες φούστες) για να το τονίσει, και παραπέρα όλα τα εφέ είναι σχεδιασμένα στο χέρι, παρολαυτά το στιλ του σκίτσου δε χρειάζεται και πολλά βιντεο-δείγματα για να το πεις περισσότερο γιαπωνέζικο και λιγότερο καρικατουρίστικο σε σχέση με τις Triplettes, ειδικά στο φόντο. Οι συγκρίσεις με τη δουλειά του Hayao Miyazaki και του Satoshi Kon δεν είναι βέβαια ακριβώς ντροπή, και οι lead animators του Tatischeff - κεντρικού ήρωα (Thierry Tores και Laurent Kircher, σύμφωνα με όσους δούλεψαν στη παραγωγή) του έχουν δώσει μια καθαρά ευρωπαϊκή και πολύ ρέουσα κίνηση, πιστή επιπλέον στο real-world πρότυπό της σύμφωνα με όλες τις αναφορές, και αρκετά πιστή υποθέτεις για να ισορροπεί την όχι και τόσο (πιστή) έμφαση στη νοσταλγία με χιλιοπαιγμένες υποκρούσεις της γαλλικής προώθησης. Στην Αμερική τη διανομή έχει κλείσει η Sony (πράγμα που μάλλον σημαίνει κι ένα οσκαρικό σμπρώξιμο), στην Ελλάδα η Nutopia.
Το φιλμ είχε κάνει πρεμιέρα σε ειδική προβολή στο Βερολίνο όπου και μάζεψε μάλλον υπερθετικές κριτικές, πρεμιέρα κάπως περίεργη αν σκεφτείς ότι ανοίγει στη Γαλλία στα μέσα Ιούνη και θα του πήγαινε πιο πολύ ένα gala στη χώρα του, περιέργεια που πιθανά οφείλεται στις καθυστερήσεις στη παραγωγή (που στόχευε το περσινό φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, και τη Βενετία μετά, καθώς και έξοδο κάπου Απρίλη-Μάη). Περίεργη είναι και η ιστορία του σεναρίου, γραμμένο από τον Jacques Tati στα 50s σαν ένα είδος απολογίας στη νόθα κόρη του την οποία.. εξόρισε στα 40s για να γλιτώσει (χωρίς να το πολυκαταφέρει) τα παριζιάνικα σκάνδαλα, και ακόμα πιο περίεργη είναι η ιστορία της διασκευής του από τον Sylvain Chomet που απέφυγε οποιοδήποτε credit στη Helga Marie-Jeanne Schiel, προτιμώντας να χρεώσει τη νεκρή πια Sophie Tatischeff (τη πιο.. επίσημη απόγονο του πατέρα της προφανώς). Ο Chomet δεν είναι και ξένος με τη περιέργεια από την εποχή ακόμα που ο Nicolas de Crécy τον κατηγορούσε για τυποκλοπία, πιο χαρακτηριστικά ήδη έκλεισε το στούντιό του στο Εδιμβούργο όπως είχε κάνει και με αυτό του Montreal μετά τις Triplettes de Belleville (2003), ενώ έφαγε και ένα ηχηρό σουτ από τη Universal στη διάρκεια της παραγωγής του Tale of Despereaux (2008) μέσα σε κατηγορίες ότι έτρωγε τον προϋπολογισμό για να χρηματοδοτεί τον Illusionniste.
Πέρα από τις μάλλον αρνητικές ιδιοτροπίες, η ταινία φαίνεται και αρκετά εποικοδομητικά ιδιοσυγκρασιακή όπως βλέπεις, με αρκετά από τα tati-κά στοιχεία να έχουν περάσει επιμελημένα και στη σκηνοθεσία, με μακρινά πλάνα και πολλές, σημαντικές, λεπτομέρειες στα κάδρα. Συνεχίζοντας μια μελέτη των προφανών, τα £10-13 εκατομμύρια του προϋπολογισμού ξοδεύτηκαν σχεδόν όλα στην Ευρώπη και ο Chomet έβγαλε όλους τους νεαρούς δημιουργούς του στη σκηνή στο Βερολίνο (ακόμα και με σκωτσέζικες φούστες) για να το τονίσει, και παραπέρα όλα τα εφέ είναι σχεδιασμένα στο χέρι, παρολαυτά το στιλ του σκίτσου δε χρειάζεται και πολλά βιντεο-δείγματα για να το πεις περισσότερο γιαπωνέζικο και λιγότερο καρικατουρίστικο σε σχέση με τις Triplettes, ειδικά στο φόντο. Οι συγκρίσεις με τη δουλειά του Hayao Miyazaki και του Satoshi Kon δεν είναι βέβαια ακριβώς ντροπή, και οι lead animators του Tatischeff - κεντρικού ήρωα (Thierry Tores και Laurent Kircher, σύμφωνα με όσους δούλεψαν στη παραγωγή) του έχουν δώσει μια καθαρά ευρωπαϊκή και πολύ ρέουσα κίνηση, πιστή επιπλέον στο real-world πρότυπό της σύμφωνα με όλες τις αναφορές, και αρκετά πιστή υποθέτεις για να ισορροπεί την όχι και τόσο (πιστή) έμφαση στη νοσταλγία με χιλιοπαιγμένες υποκρούσεις της γαλλικής προώθησης. Στην Αμερική τη διανομή έχει κλείσει η Sony (πράγμα που μάλλον σημαίνει κι ένα οσκαρικό σμπρώξιμο), στην Ελλάδα η Nutopia.
Previously on Movies for the Masses: Despicable Me (2010): Trailer υπερκακούργου υπερμπαμπά