Street Fighter: Legacy σε νέες τέχνες
Ο Jerry Bruckheimer ποντάρει φέτος με τον Prince of Persia (2010) ότι τα videogames είναι τα νέα comics όπως ξαναματαείπαμε, όμως το Hollywood ήδη από τα 90s.. ζωγράφισε και για τον τελευταίο μια παράλληλη διαπίστωση, το ότι η απληστία δεν είναι ο καλύτερος δημιουργικός οδηγός για να μεταφέρεις στο πανί ιστορίες-ηλεκτρονικά προσχήματα για έναν ή περισσότερους παίχτες. Επιγραμματικά σε περίπτωση που έχεις μείνει εκεί κι ακόμα πιο πίσω, τα Half-Life έδειξαν στη συνέχεια ότι ακόμα και οι gamers μελαγχολούν (i.e. χρειάζονται λίγο.. συναίσθημα), τα Serious Sam διατύπωσαν μάλλον το καλύτερο αντίθετο επιχείρημα, η βιομηχανία έγινε πάντως σαφώς κινηματογραφικότερη και το πάει για 99η τέχνη είτε με απλό machinima είτε έχοντας χωνέψει το μέσο και αρκετή πιο εκλεπτυσμένη κουλτούρα όπως στο Path, και στην άλλη ενδιαφερόμενη βιομηχανία o James Cameron έχει μερικές καλές ιδέες για το πως χειρίζεσαι εικονικούς χώρους ενώ ο Roger Ebert έχει γενικά αντιρρήσεις. Μένοντας εκεί στο χώνεμα, ο ηθοποιός, κινηματογραφιστής και χορογράφος δράσης Joey Ansah ισχυρίζεται ότι οι αφορμές για να παίζεις μπουνιές με τον αδερφό σου (και όχι μόνο εικονικές) που βασίλεψαν απόλυτα για ένα φεγγάρι (πριν έρθει το 3D) στη βιομηχανία, έχουν ακόμα και τώρα ψυχή που χρειάζεται στοργή, φροντίδα και πολλή τεχνητή βροχή, όπως εξηγεί ο Μιχάλης Τέγος του GameOver.gr.
Το πιο σοκαριστικό όταν ακούω να μιλάνε για ταινίες που βασίζονται στο Street Fighter (και οποιοδήποτε fighting game, δηλαδή), είναι ότι όλοι απογοητεύονται όταν βγαίνουν μάπες. Περιμένουμε δηλαδή πραγματικά καλή κινηματογραφική αφήγηση από την ιδέα ότι υπάρχουν κάποιοι παραφουσκωμένοι μπρατσαράδες με τη fashion sense κάποιου που έχασε το φως του πριν εφευρεθούν οι καθρέφτες, που τριγυρνούν τον πλανήτη παίζοντας φάπες; Ας είμαστε ειλικρινείς, η τελευταία φορά που δούλεψε αυτό το concept κινηματογραφικά ήταν στο The Quest (1996), κι αυτό είχε κι έναν προ-JCVD Van Damme (θα μου πεις, και το πρώτο Street Fighter (1994) είχε. Touché).
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το Street Fighter είναι εξαιρετική σειρά παιχνιδιών (και το άρτι αφιχθέν Super Street Fighter IV ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους), αλλά λειτουργεί μόνο και μόνο επειδή είναι ο δικός σου μπρατσαράς (ναι, αυτό ισχύει και για τους χαρακτήρες γένους θηλυκού) στην οθόνη και κοπανιέται χάρη στις ικανότητες που εσύ έχεις αναπτύξει στο χειριστήριο. Αυτό πάντως δεν εμπόδισε τον Joey Ansah (τον είδες στο The Bourne Ultimatum (2007)), νεαρό σκηνοθέτη, ηθοποιό και action choreographer, να διυλίσει ό,τι αγαπάει από το παιχνίδι σε ένα εντυπωσιακά καλοφτιαγμένο τρίλεπτο φιλμάκι που πλασάρεται ως "ο σωστός τρόπος να γυρίσεις Street Fighter". Βλέποντάς το, δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις.
Οι χαρακτήρες είναι spot-on, που λέμε στο χωριό μου, από τα μαύρα φρύδια και την ξανθιά κουπ του Ken μέχρι την κόκκινη κορδέλα του Ryu, ενώ η πολύ καλή χορογραφία μάχης έχει συμπεριλάβει τα hadokens και τα sho-ryukens από το παιχνίδι έτσι ώστε να ακροβατούν ανάμεσα στο εντυπωσιακό και το αστείο. Η διάρκεια του φιλμ δεν ξεπερνάει αυτή ενός μέσου match του παιχνιδιού, ενώ ο διάλογος παραμένει στα απόλυτα βασικά και πολύ σοφά δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και γιατί πλακώνονται. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι είναι ο Ryu και ο Ken, και όπου βρεθούν, πέφτουν ανάποδες. Αυτό βέβαια δεν αρκεί για να υποστηρίξει full feature, γι' αυτό και ο Ansah δημιούργησε, κατά πάσα πιθανότητα, ό,τι πιο πιστό και λειτουργικό θα δούμε ποτέ σε live-action απόδοση του Street Fighter – και μάλλον αυτό είναι για το καλύτερο.
Previously on Movies for the Masses: City of Lakes: Ψηφιακό μέλλον στο ευτυχισμένο τέλος