Cyrus (2010): Trailer funcore
Cyrus - International Trailer (Cert 15)
Αναρωτιέμαι τι (και αν) θα γράψει ο ιστορικός/κριτικός του μέλλοντος κοιτώντας πίσω στα 00s και στο κίνημα (οι κακοήθεις το λένε απλά "παρέα 4-5 φίλων χωρίς λεφτά") του mumblecore. Αλλά ως τότε αυτή είναι μια συζήτηση που είμαι σίγουρος πως δεν βλέπεις ακριβώς την ώρα να ξανακάνεις, αλλά που θέλοντας και μη θα επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που ένας εκ των εν λόγω "4-5" θα κάνει κάποιο αξιοπρόσεκτο βήμα στο "κανονικό" Χόλιγουντ.
Οι Jay & Marc Duplass είναι από τα ιδρυτικά μέλη του κινήματος, με την Puffy Chair (2005) τους να είναι μια από τις ταινίες-σταθμούς του είδους. Βέβαια αν κάτι έδειξαν με το Baghead (2008), μάλλον το πρώτο mumblecore slasher στην ιστορία, είναι ότι αυτού του είδους το σινεμά πολύ δύσκολα μπορεί να αναπτυχθεί και πέραν του σταθερού και ασφαλούς μοτίβου "αγόρι και κορίτσι αγαπιούνται, κατόπιν το συζητούν." Καλές δηλαδή οι δηλώσεις καλλιτεχνικής αγνότητας του Joe Swanberg που συνεχίζει να τραβάει μόνος του το mumblecore κανάλι με πειραματικά obscurities σαν τον Alexander the Last (2009), αλλά στην πραγματικότητα το ξέρουμε όλοι πολύ καλά: Όλοι αυτοί οι αυτοχρηματοδοτούμενοι δημιουργοί περιμένουν απλώς να πιάσουν την καλή, ελπίζουν κάποιος κινηματογραφικός άγιος να ενδιαφερθεί για τη δουλειά τους, και να τους δώσει χρήματα για να την κάνουν σαν άνθρωποι.
Αυτό δηλαδή ακριβώς που συνέβη με τους αδερφούς Duplass που εξέπληξαν φέτος στο Sundance με το Cyrus (2010), μια πικρή κωμωδία για έναν τυπάκο που βρίσκει επιτέλους τη γυναίκα των ονείρων του, αλλά μαζί με αυτήν βρίσκει και τον... 21χρονο γιο της. Εύκολα θα μπορούσες να κατηγοριοποιήσεις την ταινία ως μια πιο ανεξάρτητη εκδοχή του 40 Year Old Virgin (2005) ή ενός Step Brothers (2008) αλλά αντί για τον Reilly και τον αδερφό του εδώ έχουμε τον Reilly και τον γιο της γυναίκας των ονείρων του. Όμως η αντίδραση του κοινού, που μοιάζει να αγκάλιασε το φιλμ, υπονοεί πως ίσως έχουμε κάτι πιο τρυφερό και ειλικρινές εδώ, κάτι που μοιάζει ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα αν αναλογιστούμε πως τα ηνία κρατούν δύο σκηνοθέτες που γύριζαν αυτοσχεδιαστικές ταινίες με φίλους τους, και έξαφνα βρέθηκαν να μανατζάρουν στο σετ τον John C. Reilly, τον Jonah Hill, την Catherine Keener, την Marisa Tomei. Οι οποίοι, αν πιστέψουμε τους Duplass, προσαρμόστηκαν εκείνοι στον τρόπο δουλειάς των τρομερών αδερφών (δηλαδή τον αυτοσχεδιασμό πέραν των όσων διατάσσει το σενάριο), παρά το αντίθετο. Καθώς το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά έχει γίνει κι επισήμως παράρτημα των μεγάλων στούντιο, το mumblecore πάει να γίνει όντως το νέο indie. Λες;
Οι Jay & Marc Duplass είναι από τα ιδρυτικά μέλη του κινήματος, με την Puffy Chair (2005) τους να είναι μια από τις ταινίες-σταθμούς του είδους. Βέβαια αν κάτι έδειξαν με το Baghead (2008), μάλλον το πρώτο mumblecore slasher στην ιστορία, είναι ότι αυτού του είδους το σινεμά πολύ δύσκολα μπορεί να αναπτυχθεί και πέραν του σταθερού και ασφαλούς μοτίβου "αγόρι και κορίτσι αγαπιούνται, κατόπιν το συζητούν." Καλές δηλαδή οι δηλώσεις καλλιτεχνικής αγνότητας του Joe Swanberg που συνεχίζει να τραβάει μόνος του το mumblecore κανάλι με πειραματικά obscurities σαν τον Alexander the Last (2009), αλλά στην πραγματικότητα το ξέρουμε όλοι πολύ καλά: Όλοι αυτοί οι αυτοχρηματοδοτούμενοι δημιουργοί περιμένουν απλώς να πιάσουν την καλή, ελπίζουν κάποιος κινηματογραφικός άγιος να ενδιαφερθεί για τη δουλειά τους, και να τους δώσει χρήματα για να την κάνουν σαν άνθρωποι.
Αυτό δηλαδή ακριβώς που συνέβη με τους αδερφούς Duplass που εξέπληξαν φέτος στο Sundance με το Cyrus (2010), μια πικρή κωμωδία για έναν τυπάκο που βρίσκει επιτέλους τη γυναίκα των ονείρων του, αλλά μαζί με αυτήν βρίσκει και τον... 21χρονο γιο της. Εύκολα θα μπορούσες να κατηγοριοποιήσεις την ταινία ως μια πιο ανεξάρτητη εκδοχή του 40 Year Old Virgin (2005) ή ενός Step Brothers (2008) αλλά αντί για τον Reilly και τον αδερφό του εδώ έχουμε τον Reilly και τον γιο της γυναίκας των ονείρων του. Όμως η αντίδραση του κοινού, που μοιάζει να αγκάλιασε το φιλμ, υπονοεί πως ίσως έχουμε κάτι πιο τρυφερό και ειλικρινές εδώ, κάτι που μοιάζει ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα αν αναλογιστούμε πως τα ηνία κρατούν δύο σκηνοθέτες που γύριζαν αυτοσχεδιαστικές ταινίες με φίλους τους, και έξαφνα βρέθηκαν να μανατζάρουν στο σετ τον John C. Reilly, τον Jonah Hill, την Catherine Keener, την Marisa Tomei. Οι οποίοι, αν πιστέψουμε τους Duplass, προσαρμόστηκαν εκείνοι στον τρόπο δουλειάς των τρομερών αδερφών (δηλαδή τον αυτοσχεδιασμό πέραν των όσων διατάσσει το σενάριο), παρά το αντίθετο. Καθώς το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά έχει γίνει κι επισήμως παράρτημα των μεγάλων στούντιο, το mumblecore πάει να γίνει όντως το νέο indie. Λες;
Previously on Movies for the Masses: Legend of the Guardians (2010): Trailer κουκουβάγιας
Το κείμενο είναι του Dark Tyler του US TV