StreetDance 3D (2010)

Ομάδα streetdancers βρίσκεται ακέφαλη παραμονές του εθνικού βρετανικού διαγωνισμού και για να τα βγάλει πέρα πρέπει να συγχωνευθεί με γκρουπ μπαλαρίνων.Σύγκρουση πολιτισμών και συναισθηματισμών, σε καλογυαλισμένο πανηγύρι αφελειών κι ευκολιών, κατασκευασμένο αρχικά για εθνική κατανάλωση από το βρετανικό κοινό, το StreetDance 3D που έκανε τρελές πωλήσεις στην αγορά της περασμένης Berlinale, αφού εξασφάλισε την πρώτη θέση στα ταμεία της Αγγλίας την εβδομάδα που βγήκε, με κράχτες τους δευτεραγωνιστές με προϊστορία βραβείων στο Britain’s Got Talent, απλώνεται τώρα σιγά-σιγά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αν μη τι άλλο, για να αρπάξει τους θεατές του Step Up 3D (2010), που δεν πρόλαβε να εμφανιστεί ακόμη. Αναμνηστικό των χορευτικών τύπου Fame και λοιπών εφηβικών περασμένων δεκαετιών τόσο στο styling όσο και στο στόρι, τούτο το πανηγύρι κλισέ, μελούρας και προβλεψιμότητας, σε παγιδεύει στο αίσθημα οικειότητας που σου δημιουργεί όλη η φιλμογραφία της πρωινομεσημεριανής σαββατιάτικης τηλεοπτικής ζώνης και σου σερβίρει μισοψημένο τριδιάστατο εφέ για να παρουσιάσει όχι ιδιαίτερα καλοσκηνοθετημένα, ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπα χορογραφημένα χορευτικά και να σου αρπάξει το χαρτζιλίκι πριν σε στείλει σπίτι με το αίσθημα ενός κενού απ’ αυτά που σου είχε υποσχεθεί, μια απογοήτευση γι’ αυτά που θα μπορούσε να πετύχει, αλλά και μια απρόσμενη νοσταλγία για όλα τ’ άλλα που σου έχει στο μεταξύ θυμίσει. Όπως καταλαβαίνεις, όμως, η παραγωγή έπρεπε να βγάλει τα έξοδα του κόστους της, οπότε δεν είχε επιλογή παρά να σου πουλήσει λαπά για ριζότο. Γιατί σε τέτοιες δουλειές ακόμα και η φτήνια, κοστίζει.