Drive Angry 3D (2011): Comic-Con teaser

Τίτλο ελαχιστότερου ενδιαφέροντος στη φετινή Comicon διεκδικεί με αξιώσεις η καινούρια καλτιά του Nicolas Cage για λογαριασμό της Millenium, το panel του Drive Angry 3D (2011) στο San Diego είχε λιγότερο κόσμο κι από κοντσέρτο του Alexandre Desplat στη Θεσσαλονίκη, παρολαυτά δύσκολα βάζεις το φιλμ στα χωρίς λόγο ύπαρξης ή επισκέψεων σε τεράστια κομικοσυνέδρια, όπως φαίνεται και στο σύντομο teaser που έβγαλε στη συνέχεια στον αέρα το Bloody Disgusting.

Todd Farmer στο σενάριο και Patrick Lussier στη σκηνοθεσία, σίγουρα κάτι κάνανε στο My Bloody Valentine 3D (2009) νωρίτερα. Τη χρησιμότητα του ότι κάνανε τη καθορίζεις βέβαια με λιγότερη σιγουριά, το φιλμ ήταν σταθμός στην νέα ξαναεπανεμφάνιση του S3D, ξεδιάντροπα πηγμένο στη πραγματική διάσταση της σχετικής "τεχνολογίας" (στα πράγματα που πετάγονται στη μούρη σου, δηλαδή), τεχνολογία την οποία έβαλε σχετικά άψογα στον 21ο αιώνα, με ψηφιακή αισθητική στην εικόνα αλλά 70s νοοτροπία στο μοντάζ, πιο χαρακτηριστικά στην ατελείωτη τσίτσιδη περιπλάνηση της Betsy Rue που από μόνη της έκανε.. ενημερωμένη ενημέρωση σε κλασικά επιτεύγματα. Το Drive Angry επιστρέφει στα 70s πιο ολοκληρωτικά όπως βλέπεις, σε στιλ Tarantino στο Death Proof (2007), χωρίς CGI στα αυτοκίνητα όπως τόνισε ο Lussier στη Comicon, και με αρκετή σκέψη στην ιστορία (αναγκαστικά, για να ξεπεραστεί ο περιορισμένος προϋπολογισμός) όπως είχε γράψει νωρίτερα ο Farmer στο blog του. Από τις αρχές της χρονιάς και από ακόμα νωρίτερα, το pitch του παραγωγού είναι για "υπερ-pulp, ματοβαμμένο, heavy, heavy, κυνηγητό αυτοκινήτων", για φαν του Two-Lane Blacktop (1971) και του Vanishing Point (1971), αλλά άμα έμπαινες στον (αρκετό) κόπο να διαβάσεις και τη πλήρη σύνοψη της ιστορίας (ή το απίθανο σενάριο), έβλεπες ότι αφήνει κυριολεκτικά ανοιχτό το δρόμο για τη κόλαση, για να ξεπηδήσει ο William Fichtner σα.. Λογιστής, σα δαίμονας που κυνηγάει τον Cage όσο αυτός κυνηγάει τους σατανιστές που σκότωσαν τη κόρη του και ετοιμάζονται να θυσιάσουν την εγγονή του.