You mustn't be afraid to dream a little bigger, darling

Κατηγόρησε τον Spielberg που.. ανακάλυψε τη μπλοκμπαστεριά στην Αμερική όσο ο auteurισμός εξελίσσονταν σε υπνοθεραποθεωρία στην Ευρώπη, το γεγονός είναι πως η έβδομη τέχνη περιχαρακώνεται σε θέατρο δωματίου με τις δεκαετίες, μια τάση που έφτασε να γίνει κυρίαρχη και στη λαμπρότερη (και λαμπρά μισητή για κάποια χρόνια ενδιάμεσα) τελετή της βιομηχανίας της, πολύ πιθανά γιατί η τελευταία, η απονομή των βραβείων της αμερικάνικης κινηματογραφικής Ακαδημίας, δεν έβρισκε τίποτα ελάχιστα σοβαρό και παλαιολιθικό να βραβεύσει στις χολιγουντιανές μεγαλοπαραγωγές. Ο κινηματογράφος όμως, από τις πρώτες δεκαετίες του, είναι τέχνη χωρίς όρια στη κλίμακα, και τα θαύματά του, όσο και τα αρχιτεκτονικά, γίνονται θαυμαστότερα όταν τολμάνε να ονειρευτούν λίγο μεγαλύτερα. Ατάκα που πατεντάρισε πλέον το Inception (2010) του Christopher Nolan, ένα φιλμ που την έκανε πράξη και, παραπέρα, εξερεύνησε συγκεκριμένα μέχρι κυριολεξίας την ιδέα της δομής (που είναι μόνιμα σφηνωμένη στο κεφάλι του δημιουργού του) και πιο βαθιά σε αρχιτεκτονικά χωράφια, εξερεύνησε τη δημιουργία και τη διαμόρφωση χωροχρονικών σχέσεων που δεν γράφονται στη πέτρα, μια αρχιτεκτονική στα όνειρα, μέσα από ένα μέσο που ζηλεύουν οι αρχιτέκτονες ακριβώς γιατί μπορεί να δημιουργεί και να διαμορφώνει χωροχρονικές σχέσεις χωρίς να ρίχνει μπετά.

Με αφορμή την επιστροφή του κινηματογράφου στα μεγάλα όνειρα και στην Ελλάδα από τη Τρίτη, ο rotweiler που σχεδιάζει τα λογότυπα των Μαζών μεταξύ γιοφυριών και αναδιπλούμενων πόλεων, εξετάζει τι τούβλα θα σωριάζανε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες κινηματογραφικές υπογραφές αν χρειάζονταν να το κάνουν και στη πραγματικότητα.

Έξτρα μπόνους