Great Directors (2010): Trailer πρεμιέρας

Παράλληλα με το γράψιμο του σεναρίου της επόμενης ταινίας μου, Η Πόλη μιας Νεκρής Γυναίκας, μελετούσα τα έργα μεγάλων και μοναδικών σκηνοθετών: έργα που είχα γνωρίσει στην εφηβική μου ηλικία, έργα κλασικών δημιουργών, που άλλαξαν για πάντα στη συνείδησή μου, το τι σημαίνει ποιοτικός και εγκεφαλικός κινηματογράφος. Κινηματογράφος σαν αυτόν του Michelangelo Antonioni, του Ingmar Bergman, του Robert Bresson, του Luis Buñuel, του Sergei Eisenstein, του Howard Hawks, του Shôhei Imamura, του Fritz Lang, του Andrei Tarkovsky, του Jean-Luc Godard και άλλων σπουδαίων δημιουργών.

Ήταν τόσο το πάθος μου για αυτό το είδος της έβδομης τέχνης, που αποφάσισα να συναντήσω σύγχρονους δημιουργούς και μαζί τους να ερευνήσω την πορεία του έργου τους σε ιστορικό, προσωπικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Η διαδρομή της έρευνας ήταν τεράστια: εκτός από τις ταινίες και των δέκα σκηνοθετών, έπρεπε να μελετήσω και τα πολιτικά γεγονότα που στιγμάτισαν τον κινηματογράφο τους. Χρειάστηκε να μελετήσω την πτώση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνιστικού καθεστώτος, και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Marx, για να δημιουργήσω τη βάση του διαλόγου με τον Bernardo Bertolucci, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας, αλλά και δημιουργός ενός κινηματογράφου που άλλαζε δεκαετία με δεκαετία. Κινήματα όπως ο Μάης του '68 και η Ισπανική Επανάσταση, μου άνοιξαν τον δρόμο για να διαλεχθώ με τον κινηματογράφο του Ken Loach. Τα συνδικαλιστικά κινήματα της Αγγλίας, ο Θατσερισμός και ο θεσμός της βασιλείας στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν η βάση μου για τις συζητήσεις με τον Stephen Frears. Η Liliana Cavani ήταν η δημιουργός που με ώθησε να μελετήσω την ιστορία και τις προεκτάσεις του ναζισμού, ενώ η Catherine Breillat άφησε το στίγμα της με τον τρόπο που προσέγγισε τη γυναικεία σεξουαλικότητα στο σινεμά. Κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα που σχετίζονται κάθετα με τον αμερικανικό κινηματογράφο, όπως το μεταναστευτικό κίνημα, οι κοινωνικές κάστες και οι πολιτικές τάξεις στην αμερικανική κοινωνία, η επιδημία του AIDS, ήταν άξονες διαλόγου με τον Todd Haynes του Poison (1991), και η μη προνομιούχα αμερικανική τάξη του Slacker (1991), ήταν ο χώρος που κινηθήκαμε στις κουβέντες μας με τον Richard Linklater, ενώ ο καθαρά σουρεαλιστικός κινηματογράφος του David Lynch στο Eraserhear (1976), ήταν μια εντελώς διαφορετική πρόκληση μόνης της.

Οι μεγάλοι αυτοί σκηνοθέτες, οι Μεγάλοι Σκηνοθέτες μου, με έσπρωξαν σε ένα ταξίδι μισού αιώνα Ιστορίας και κινηματογράφου. Μία μεγάλη διαδρομή, που με βοήθησε να ανοίξω διάλογο με ένα κοινό που διψάει για γνώση και προβληματισμό, και μια διαδρομή που δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι με άλλαξε για πάντα.