The September Issue (2009)

Ο Σεπτέμβρης είναι για τη μόδα ό,τι ο Γενάρης για το ημερολόγιο, και η Vogue βγάζει τότε το μεγαλύτερο τεύχος κάθε χρονιάς.Και κάθε χρονιά η έκδοση φιλοδοξεί να είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και πιο προσοδοφόρα από την προηγούμενη, οπότε μπορείς να υποθέσεις ότι κάθε χρονιά τέτοια εποχή, στον όροφο του κτηρίου της Conde Nast που φιλοξενεί τα γραφεία της βίβλου της μόδας και της ναυαρχίδας ενός απ’ τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του πλανήτη των περιοδικών εκδόσεων, επικρατεί μια κάποια ανησυχία. Και βέβαια, αντίστοιχη ανησυχία οφείλει να επικρατεί και στο κρανίο της σιδηράς κυρίας που τις τελευταίες δεκαετίες έχει συνδέσει το όνομα, τις επιλογές και την άποψή της, όχι μόνο με το τι πουλάνε ως μόδα οι σελίδες του περιοδικού που διευθύνει, αλλά εν τέλει και το τι αποφασίζουν να σχεδιάσουν οι σχεδιαστές, για να πλασάρουν ως μόδα. Θα περίμενες κάποια απ’ αυτά να έχει προλάβει να απαθανατίσει το ντοκιμαντέρ του RJ Cutler, όσο εξώφθαλμα καθ’ υπόδειξιν του υποκειμένου του κι αν είναι, υποκείμενο που, στην περίοδο που έδωσε την άδεια να φιλμαριστεί, πάλευε να σπάσει τα ρεκόρ πάχους των προηγούμενων εκδόσεων Σεπτεμβρίου, για να εδραιώσει τη θέση της απέναντι σε ψιθύρους αντικατάστασής της. Η παγωμένη βασίλισσα της μόδας όμως, μένει αδιαπέραστη απ’ την κάμερα του Cutler, αφήνοντας να καταγραφεί μονάχα η δίκαιη πικρία της προς αυτούς που, όπως τα αδέρφια της, βρίσκουν αυτό που κάνει «πολύ διασκεδαστικό», μιας και όπως και να το κάνουμε, η Anna Wintour είναι η κυρίαρχος ενός απίστευτα προσοδοφόρου σύμπαντος, κι όσο ασήμαντο κι αν το θεωρείς στη δική σου ζωή, δεν παύει να είναι κάτι πολύ, πολύ σοβαρό, σε αντίθεση, ας πούμε, με το ντοκιμαντέρ του Cutler που μολονότι δεν πέφτει στο λάκκο της αγιογραφίας, δεν καταφέρνει να κάνει σωστά και τίποτα απ’ όσα οφείλει να κάνει. Για τη σημασία της Vogue για το χώρο της μόδας, η Meryl Streep τα εξηγεί καλύτερα στο The Devil Wears Prada (2006), για τη φρενίτιδα της προετοιμασίας του τι θα πλασαριστεί ως μόδα, το τηλεοπτικό Le Jour d' Avant: Jean Paul Gaultier (2009) κάνει σαφώς καλύτερη και κινηματογραφικότερη δουλειά, για τη φρενίτιδα του τι σημαίνει να κλείνεις τεύχος, πιάσε καλύτερα απ’ το All the President's Men (1976) μέχρι και το State of Play (2009) κι όσο για πώς ακριβώς γυρνάνε τα γρανάζια στο κρανίο ενός ανθρώπου στην κορυφή του χώρου του, τι να σου πω, το The September Issue πάντως, αυτό σίγουρα δεν σου το δείχνει.