Τα Οπωροφόρα της Αθήνας (2010)

Φρουτολάγνος βαδιζομανής και μοναχικός συγγραφέας, περπατάνε στα κρυφά οπωροφόρα της Αθήνας, απολαμβάνοντας τους χυμούς της πόλης.Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, έχει παραιτηθεί απ’ το να σκηνοθετεί κινηματογραφικό διάλογο, από τότε που γύρισε το Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου (2002), και αυτή του η έλλειψη μπορεί να καμουφλαριζόταν στις πιο λόγιες δουλειές που είχε κάνει έκτοτε, δαγκώνει όμως σα διάολος, σ’ ετούτη του την επιστροφή στα πιο ανάλαφρα λημέρια της συμβατικής κωμωδίας. Το απαράλλαχτό του καδράρισμα με την καθυστέρηση που πρέπει να υπομείνεις μέχρι ν’ ανταλλάξουν οι φιγούρες του δυο κουβέντες, σε πετάει συνεχώς έξω από μια ταινία, που είναι στα φόρτε της όταν σε κάνει παρέα με το σουρεάλ χιούμορ αυτής της sui generis φιγούρας που κυκλοφορεί στην Αθήνα ψάχνοντας τους καρπούς μιας πόλης που οι κάτοικοί της έχουν ξεχάσει ν’ αγαπούν, αλλά, όχι τυχαία, δουλεύει μια χαρά, στα κομμάτια που το alter ego του σκηνοθέτη, με τη μορφή του Λευτέρη Βογιατζή, εκτοξεύει παιχνιδιάρικα διανοουμενίστικα τσιτάτα, στην κωφάλαλη ερμηνεία της Αλεξίας Καλτσίκη, ως αλλοδαπής καθαρίστριας που παίζει το ρόλο του θεατή.

Το ελιτίστικο χιούμορ του Παναγιωτόπουλου, είναι όπως πάντα παρών, ίσως μάλιστα σε βαθμό υπερθετικό και απειλητικότερο γι’ αυτόν που κάθεται απέναντι απ’ την οθόνη αυτή τη φορά, για να παρακολουθήσει μια ταινία που μπαλατζάρει ανάμεσα στις παλιότερες, πιο ανοιχτές κι ανεκτικές προς το θεατή δουλειές του σκηνοθέτη, και τις γαλλοτραφείς αναφορές κι ανησυχίες του ύστερου έργου του. Κάπου ανάμεσα στην κινηματογραφική φάρσα και το λογοτεχνικό δοκίμιο, όπως λένε και τα προωθητικά της μεταφοράς του βιβλίου του Σωτήρη Δημητρίου, η ταινία του Παναγιωτόπουλου έχει στοιχεία απολαυστικά και ποιότητες που σε αφήνουν να τις θαυμάσεις (κυρίως στην προσωπικότητα του κειμένου της), αλλά χρειάζεται να προσπαθήσεις για να συντονιστείς στη συχνότητα ενός σκηνοθέτη, που δεν ασχολείται ιδιαίτερα μαζί σου, όσο με τη δική του άποψη για το πώς πρέπει να σου μιλήσει, και τουλάχιστον σ’ αυτό, δε δείχνει διάθεση να υποχωρήσει. Η ταινία, είναι γυρισμένη σε φιλμ, εναρμονιζόμενη με την παραδοσιακότητα του δημιουργού της. Όμως, το αποτέλεσμα στην οθόνη είναι απογοητευτικό στο κομμάτι τις εικόνας, που μένει απελπιστικά ξεθωριασμένη, παρά της πολλαπλές προσπάθειες του σκηνοθέτη να ποτίσει με το χρώμα που χρειάζεται, τα οπωροφόρα που θα έπρεπε να πηδάνε έξω απ’ την οθόνη για να σε βάψουν με τη γεύση τους.