Blodsbånd (2007)

Δεκαπεντάχρονο αγόρι ξεκινά από το Κόσοβο για να συναντήσει τον πατέρα του ο οποίος έχει εγκαταλείψει πριν πολλά χρόνια την οικογένεια του και έχει ξαναρχίσει μια νέα ζωή στο Όσλο.Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σκηνοθέτης Marius Holst καταπιάνεται με την ιστορία ενός εφήβου που αρχίζει να συνειδητοποιεί τον κόσμο γύρω του, να διεκδικεί μια θέση μέσα σ' αυτόν, να παίρνει πρωτοβουλίες και να αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να ωριμάσει πολύ νωρίτερα. Ανάλογο ήταν το θέμα και της πρώτης του ταινίας, Ti Kniver i Hjertet (1994) που έπαιξε στο Βερολίνο. Αυτή τη φορά έχει το πλεονέκτημα ενός πολύ εκφραστικού πρωταγωνιστή, που γράφει στην κάμερα και σε παρασύρει, να χαμογελάσεις, να φοβηθείς και να ταυτιστείς εν τέλει μαζί του. Στον επώνυμο (σύμφωνα με το διεθνή τίτλο) ρόλο, ο μικρός --που είναι και αρκετά καπάτσος και μια χαρά τα καταφέρνει στα δύσκολα-- δεν αποκαλύπτει εξαρχής την ταυτότητά του στον πατέρα του αλλά αρχίζει να δουλεύει γι' αυτόν στο εστιατόριο του, κάποια στιγμή μπαίνει στη μέση και η αλβανική μαφία που εκβιάζει τον πατέρα και η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. Η ιστορία είναι ταυτόχρονα σοκαριστική, εύθυμη, τραγική και ευαίσθητη μέσα σε 100 λεπτά, όμως παρόλο που ο σκηνοθέτης θέλει να αποδώσει τόσες διαφορετικές συναισθηματικές εκφάνσεις, ο ρυθμός είναι μάλλον αργός, και δεν καταφέρνει τελικά να δώσει το βάθος και την ένταση που θα σου επέτρεπε να την απολαύσεις. Υπάρχουν σκηνές όπου η δημιουργική αμηχανία προκαλεί σχεδόν ευθυμία (χαρακτηριστική η σκηνή όπου πατέρας και γιος ξεφορτώνονται ένα πτώμα στο ποτάμι), ακόμα και στη στιγμή αναγνώρισης πατέρα - γιου ο Holst δε καταφέρνει να δώσει κάποια έντονη νότα, κάτι σε μοτίβο αρχαίας τραγωδίας, ο πολιτισμός των συντελεστών είναι μεν διαφορετικός αλλά ο θυμός, η λαχτάρα, η οργή, η τρυφερότητα δε θα 'πρεπε να γνωρίζουν σύνορα.