The Joneses (2009)

Οικογένεια μετακομίζει σε μεγαλοαστικό προάστειο με στόχο να επιδείξει εκεί ότι έχει και, κυρίως, δεν έχει.Με προσέγγιση που θα την έλεγες ρηχή ακόμα και για sitcom, ο πρωτοεμφανιζόμενος Derrick Borte προσπαθεί να προστεθεί στη μεγάλη λίστα όσων γκρέμισαν το αμερικάνικο όνειρο, υπερδραματοποιώντας τους διαβόητους Joneses με τους οποίους όλοι οι γείτονες ανταγωνίζονται στη κατανάλωση εδώ και κυριολεκτικά έναν αιώνα. Όχι τυχαία, οι Joneses (2009) του ξοδεύουν κάπου τη μισή τους διάρκεια για να φτάσουν.. στον τίτλο τους, για να σου αποκαλύψουν ότι η οικογένεια που κάνει όλες τις υπόλοιπες να φθονούν τα προϊόντα που μπορεί να καταναλώνει, δεν είναι πραγματική αλλά φυτεμένη σαν ένα είδος guerilla ή μαύρης διαφήμισης. Από τη θέση του και μόνο στην αφήγηση, αυτό το κατ' όνομα twist, τονίζει και τη μη ύπαρξη αφήγησης, μια τέτοια αποκάλυψη ή χτίζεται σε όλη τη διάρκεια ή σερβίρεται από την αρχή σα βάση, σαν υπερεκτεταμένη εισαγωγή δεν εκθέτει καμιά ήδη πασίγνωστη υλιστική αχορταγία, εκθέτει μόνο ανυπαρξία δημιουργικής προσέγγισης. Για κάποιο σχετικά μικρό χρόνο, οι πωλητές αναπτύσσονται και σα χαρακτήρες, αναζητάνε και καμιά ανθρώπινη επαφή μέσα κι έξω από την faux οικογένεια, αναλαμβάνουν να σμπρώξουν και κάνα προϊόν που δεν είναι και τόσο αξιοζήλευτο, συνειδητοποιούν τις συνέπειες των όσων κάνουν στη ζωή των υπολοίπων, κι εκεί που πιστεύεις ότι αρχίζει να χτίζεται κάποιο υποτυπώδες δράμα, αυτό κορυφώνεται υστερικά και πέφτουν τα credits.

Με διαφορετικά λόγια, ο Borte ξεκίνησε με μια ενδιαφέρουσα ιδέα που χρεώνεται σε κάποιο παραγωγό Randy Dinzler, και απλά δεν ήξερε τι να τη κάνει. Σίγουρα ο David Duchovny που του έσκασε στη ρουλέτα του casting για πάτερ ψευτοφαμίλιας, έχει το υποκριτικό βάρος και τη φυσική παρουσία για να κουβαλήσει κάπως τη ταινία, και σίγουρα ο ίδιος ο Borte έχει σκηνοθετικά την ικανότητα να πακετάρει και να λανσάρει το προϊόν του, αλλά αυτό είναι τελικά τόσο κενό όσο και ότι επικρίνει, κομπλέ με προσεγμένο product placement.