The Way Back (2010): Trailer σκληρών εποχών
Τελευταίο από τα θεωρητικά φιλόδοξα οσκαρικά φιλμ του 2010, το The Way Back (2010) του Peter Weir εμφανίστηκε διαδιχτυακά τη Παρασκευή με ένα τρόπο που μάλλον αντανακλάει και τις πραγματικές του βραβειακές δυνατότητες, με κακής ψηφιακής ποιότητας trailer στις σελίδες του Guardian.
Πίσω στα 50s, κάποιος Sławomir Rawicz, πολωνικής καταγωγής, κυκλοφόρησε στη Βρετανία βιβλίο με τίτλο The Long Walk, όπου εξιστορούσε το πως δραπέτευσε μαζί με άλλους έξι από στρατόπεδο εξόριστων στη Σιβηρία, και το πως φτάσανε όλοι μαζί στην Ινδία, περπατώντας 6μισι χιλιάδες χιλιόμετρα, μέσα από την έρημο Γκόμπι και τα Ιμαλάια. Η ιστορία, που περιελάμβανε και συνάντηση με γέτι στα ψηλά βουνά όπως φαντάζεσαι, έμοιαζε σχετικά αληθοφανής, αφού ο Rawicz ήταν αξιωματικός του πολωνικού στρατού που τον πιάσαν αιχμάλωτο οι Σοβιετικοί το 1939, και ξαναεμφανίστηκε στη Μέση Ανατολή το 1942. Γραμμένο από ghost writer φυσικά, το βιβλίο φαίνεται να περιείχε και αρκετές άλλες (εκτός από τα γέτι) μυθιστορηματικές περιπέτειες, και σίγουρα είχε Λεττονούς, Λιθουανούς, Τσέχους, ύποπτους Αμερικάνους και αθώες 17χρονες στη σύνθεση της παρέας του 11μηνου ταξιδιού, και έτσι μεταφράστηκε και πουλήθηκε σε όλο τον πλανήτη παρόλο που αμφισβητήθηκε η αυθεντικότητά του. Το 2006, δυο χρόνια μετά το θάνατο του Rawicz, το BBC έβγαλε στον αέρα έγγραφα που αποδείκνυαν πως αυτός απλά είχε μείνει στο γκουλάγκ μέχρι το 1942, οπότε και οι Σοβιετικοί τον απελευθέρωσαν στα πλαίσια της γενικότερης αμνηστίας για Πολωνούς στρατιώτες, και πως επιπλέον οι κατηγορίες εναντίον του δεν ήταν ανούσιες και χαλκευμένες όπως έλεγε, αλλά είχε σκοτώσει κάποιον μυστικό αστυνόμο της NKVD. Η κατάρριψη μιας παπάρας το μόνο που κατάφερε ήταν βέβαια να εμφανιστούν κάτι εκατοντάδες από τους αμέτρητους που έχουν.. ιστορίες απ' το στρατό να σου πουν, και να ισχυρίζονται πως η ιστορία είναι αληθινή, δικιά τους, και από σεμνότητα περίμεναν 50-60 χρόνια να τη διεκδικήσουν. Πιο πιστευτός από αυτούς, ο Witold Gliński αφηγήθηκε το 2009 στο Reader's Digest το δικό του επικό έπος επικής δύναμης και επικού κουράγιου, αλλά η παραγωγή του Way Back, που είχε ήδη ξεκινήσει γυρίσματα στη Βουλγαρία, είχε ήδη φροντίσει και να χρησιμοποιήσει φανταστικά ονόματα (αλά Gallipoli (1981)), για τη παρολαυτά αληθινή ιστορία αληθινού θριάμβου ακατάβλητου πνεύματος σε αχρεία τυραννία.
Τα γυρίσματα σε έναν από τους παραδείσους για φτηνές αμερικάνικες παραγωγές, αν όχι το logo του National Geographic που είχε σταμπάρει το Δρόμο πολύ πριν σταμπάρει και το trailer του, από μόνα τους αρκούν για να καταλάβεις πως ο Αυστραλός σκηνοθέτης του φιλμ, είχε φτάσει νωρίτερα σε σημείο να παρακαλάει να γυρίσει σχεδόν οτιδήποτε. Και το επιβεβαίωσε το καλοκαίρι που πέρασε, σε συνέντευξη στο DGA Quarterly· μπορεί ο Randy Newman όταν έπαιρνε το Oscar® για το Monsters, Inc (2001) να δήλωνε πως η Pixar είχε ξεπεράσει σε ποιοτική συνέπεια και το μυθικό τέρας που λέγονταν Peter Weir, αλλά ακόμα και ο δημιουργός του Master and Commander (2003) δυσκολεύεται πια, όπως λέει, να βρει δουλειά σε ένα Hollywood που προσανατολίζεται σε γενιές με διαφορετικές εμπειρίες ("βιντεοπαιχνίδια και τέτοια") και διαφορετικές κινηματογραφικές προσδοκίες. Και κρίνοντας από τη πορεία του, το φιλμ μπορεί να είναι και το τελευταίο του 65χρονου· η $30 εκατομμυρίων παραγωγή είχε ξεκινήσει δοκιμαστικές προβολές τουλάχιστο από το Σεπτέμβριο του 2009 και ακούγονταν φυσικά για τα περσινά βραβεία, στη συνέχεια όλοι τη βάζαν στη λίστα των Κανών όπου δε πήγε με δικαιολογία ανετοιμότητα, τελικά έκανε μια προβολή στο Telluride όπου παρά τις καλές κριτικές δε βρήκε αγοραστές ή τουλάχιστο κάποιους που να ξέρουν πως να τη χειριστούν, και έτσι η παραγωγός Joni Levin θα την ανοίξει ουσιαστικά μόνη της για μια βδομάδα στις 29 Δεκεμβρίου μπας και ενδιαφερθεί η Ακαδημία, σχεδιάζοντας περιορισμένη διανομή για τον Γενάρη.