Paranormal Activity 2 (2010)

Οικογένεια μετακομίζει σε καινούριο σπίτι κι αναστατώνει διαολάκι που έχει στο μάτι το πιτσιρίκι τους.Αν και δεν σου το προδίδει αν δεν είσαι διαβασμένος, η ταινία στην πραγματικότητα αποτελεί prequel του κινηματογραφικού φαινομένου που με μια διαβολεμένα εύστοχη viral δικτυακή καμπάνια και με διάδοση αναβιώσεων home-video τεχνικών τύπου Blair Witch Project (1999), προσπάθησε να πλασαριστεί σαν ανάσταση των μεταφυσικών θρίλερ, καταφέρνοντας να τσακίσει ταμεία διεθνή κι αμερικάνικα, να διχάσει την κριτική και να εξοργίσει την πλειοψηφία των Μαζών, που την αδίκησαν κατάφωρα, αν θέλεις τη μειοψηφική άποψη του γράφοντος. Γι’ αυτό, είναι φαντάζομαι ταιριαστό που ο κλήρος έπεσε σ’ αυτόν που εκτίμησε την εφευρετικότητα της σύλληψης, την ωμότητα της εκτέλεσης κι ακόμα και την κοινωνιολογική δηκτικότητα της πρώτης ταινίας, να σε προειδοποιήσει για την επικίνδυνη αστοχία της δεύτερης. Εξόφθαλμη εκταμίευση της επιτυχίας της ταινίας του Oren Pelli, τούτο το κρυφό prequel αποτυγχάνει σε κάθε επίπεδο, από τις αφύσικες φυσικές ερμηνείες, μέχρι το αποπροσανατολιστικά ξεκάθαρο blueprint του σπιτιού, κι από την ψεύτικη αληθοφάνεια της κινηματογράφησης, μέχρι την προβλέψιμη ξαφνικότητα της τρομάρας. Στερημένο απ’ το ρυθμό του χτισίματος της άγνωστης απειλής, το σενάριο του Perry σπάει την ταινία στα δύο, με ανιαρές συστάσεις των μελών της οικογένειας στο πρώτο μισό, κι απότομα περάσματα στην εισβολή του διαόλου στο δεύτερο, νομίζοντας πως αυτοκινούμενοι καθαριστές πισίνων, φτάνουν για να φτιάξουν ατμόσφαιρα, σ’ ένα θρίλερ κυρίως εύκολων και φτηνών τρομάρων κι επίπλαστης έντασης, που απειλεί να πνίξει ακόμα και τον σκηνοθέτη του στην εκνευριστική αναποτελεσματικότητα του ευρήματος των καμερων ασφαλείας, κάνοντας το όλο concept να μοιάζει με την γελοιωδώς απελπισμένη ντόπια νεκρανάσταση του Big Brother, παρά με ό,τι άλλο.