4.3.2.1 (2010)

Τέσσερις φιλενάδες περνάνε τρεις μέρες χαοτικής εξωφρενικότητας, συμπληρώνοντας η μια την ανεξήγητη ιστορία αναποδιών της άλλης, με φόντο κλεμμένα διαμάντια που σουλατσάρουν στον υπόκοσμο του Λονδίνου. Το 4.3.2.1 (2010) μοιάζει επιφανειακά να αναμασάει το grrl power των Spice Girls και του προηγούμενου αιώνα, κομπλέ με αναχρονιστική βιντεοκλιπίστικη αισθητική και αδηφάγο μοντάζ, φιλοδοξώντας κάπως ανώμαλα να γίνει το Pulp Fiction (1994) ή έστω το Go (1999) αυτουνού, αλλά στη πραγματικότητα αποτελεί ένα από τα εδώ και δεκαετίες θαμμένα (στη ντομάτα και τα λοιπά ζαρζαβατικά) project ματαιοδοξίας όπου ο auteur της τρομάρας κρατάει για τον εαυτό του κυριολεκτικά το ρόλο του.. ακαταμάχητου αλαζόνα πουτσαρά. Σεναριογραφοσκηνοθέτης για δεύτερη φορά μετά το Adulthood (2008) που φαίνεται να συγκίνησε κάποιο κόσμο στη Βρετανία ψάχνοντας μελοδραματικά τη κουλτούρα της νεανικής βίας στη χώρα, ο Noel Clarke φέρεται να ξεκίνησε τη παραγωγή για να αποδείξει ότι.. καταλαβαίνει τις γυναίκες, και τη γέμισε φυσικά με γυμνές μοντέλες σε λεσβιακές περιπτύξεις, και με άλλες πάμπλουτες κι από πάνω που ψάχνουν να χάσουν τη παρθενιά τους με το μεγάλο έρωτα που θα συναντήσουν σε κάνα chatroom της προ-Skype (και προ-Chatroulette φυσικά) εποχής. Διανοητικά και χρονικά όχι απλά καθυστερημένο αλλά σταματημένο λοιπόν, το φιλμ καταφέρνει έτσι σε κάποιες φάσεις να δείξει το σωστό αιώνα, χάρη και στο συμπαθητικό υποκριτικό ύψος της Emma Roberts και της Ophelia Lovibond, το soundtrack --με συμμετοχές και πάλι του, κάτι σα κολλητού του Clarke, Bashy-- φέρνει τουλάχιστο τις επιρροές του UK Garage των 90s σε κοντινότερους ρυθμούς, ο Kevin Smith κάνει προφανώς self-scripted cameo για να αυτοσαρκαστεί ως χοντροκουράδας που παρενοχλεί αερογραμμές.