Blake Edwards: In Memoriam

Από τους πιο δημοφιλείς σκηνοθέτες των 60s και ο άνθρωπος που τον έψαχνε κάθε χολιγουντιανό στούντιο για να γυρίσει τις κωμωδίες του τότε, ο Blake Edwards πέθανε ξημερώματα χτες, στα 88 του, από επιπλοκές πνευμονίας, όπως ανακοίνωσε αργότερα εκπρόσωπος της γυναίκας του, Julie Andrews. Ο Edwards κάθε άλλο παρά απαρνήθηκε το ταλέντο του στο slapstick και την αγάπη του για τους ήρωες του βωβού, και έτσι ο πιο εκλεπτυσμένος σχολιασμός του και ακόμα και η εφευρετικότητά του στη κωμωδία μένανε χωρίς ιδιαίτερη μνημόνευση, με εξαίρεση τη συντεχνία των σεναριογράφων που τον είχε οχτώ (8) φορές υποψήφιο στα βραβεία της, και του έδωσε δυο, συν ένα καριέρας το 2002 που στάθηκε αφορμή να τον θυμηθεί τελικά και η ©AMPAS®. Παρολαυτά, η επάνοδός του στα 80s, μετά από μια δεκαετία πλακωμών με τους παραγωγούς, βρήκε πρόσφορο έδαφος και για αρκετό κοινωνικό σχολιασμό, έστω και από τη σκοπιά πλέον του μεσήλικα που προσπαθούσε να δώσει λίγη κλάση στις όλο και πιο αποχαλινωμένες φάρσες.

«Είναι εδώ και είναι πεινασμένοι». Αυτή η διάσημη ατάκα που χρησιμοποίησε ο Orson Welles στο ραδιοφωνικό του πρόγραμμα War of the Worlds που παρέλυσε την Αμερική, ανήκε στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Blake Edwards. Γεννημένος στην Οκλαχόμα των Ηνωμένων Πολιτειών το 1922, έγινε παγκόσμια γνωστός για τις ακατάπαυστες ριπές αστείων περιστατικών και τις ακραίες φάρσες που χρησιμοποίησε σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς κωμωδίες του, όπως η σειρά ταινιών Pink Panther με τον Peter Sellers στο ρόλο του δαιμόνιου ντετέκτιβ Κλουζό, για το λεπτό και εκλεπτυσμένο χιούμορ του, σε ταινίες όπως Breakfast at Tiffany's (1961) με την Audrey Hepburn, αλλά και για τη δύναμη των δραματικών ταινιών του, όπως Days of Wine and Roses (1962) με τον Jack Lemmon.

Ο Edwards δεν σπούδασε κινηματογράφο. Ανήκε σε μία μεγάλη οικογένεια σκηνοθετών και παραγωγών κινηματογράφου και θεάτρου --η μητέρα του παντρεύτηκε τον Jack McEdwards και ο θετός παππούς του ήταν ο J. Gordon Edwards-– με αποτέλεσμα από μικρός να έχει πάρει μέρος σαν ηθοποιός, σε περισσότερες από 25 ταινίες. Το ντεμπούτο του σαν σεναριογράφος προέκυψε το 1948 με την ταινία Panhandle και το 1958 έγραψε και σκηνοθέτησε τη βραβευμένη με Emmy τηλεοπτική αστυνομική σειρά Peter Gunn, που τον καθιέρωσε σαν τον σκηνοθέτη που προσέγγισε με χιούμορ αυτό το είδος. Ένα από τα σκηνοθετικά τρικ του Blake Edwards ήταν να μοιράζεται με το κοινό μυστικά που οι ήρωες στις ταινίες του δεν γνώριζαν. Τόσο στις κωμωδίες του –-όπως The Party (1968) και 10 (1979)-– όσο και στις δραματικές που έχει σκηνοθετήσει –-όπως Victor/Victoria (1982)-– έχει χρησιμοποιήσει το τέχνασμα των ψεύτικων εντυπώσεων, μέχρι να τις ανατρέψει και να αφήσει να την αλήθεια να αποκαλυφθεί στο τέλος. Χαρακτηριστικά του ήταν ακόμα η υπερβολή, η χρήση της φάρσας και η κατάργηση των κοινωνικών ορίων, σαν τη γυναίκα που κλάνει στο 10, τα σεξουαλικά παιχνίδια, όπως το φαλλικό πέρασμα του υποβρύχιου στο Operation Petticoat (1959), και στο Α Fine Mess (1986) ένα άγαλμα που χάνει τα γεννητικά του όργανα από πυροβολισμό, και οι αμήχανες στιγμές που φέρνουν τους ήρωές του στα όριά τους, όπως στο The Party, όπου ο πρωταγωνιστής υποφέροντας δεν τα καταφέρνει να μπει στην τουαλέτα, την ίδια ώρα που το σύστημα ποτισμού του κήπου δουλεύει ρολόι. Το 2004 βραβεύτηκε από την αμερικάνικη Ακαδημία με Oscar® για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός.