Το Πέταγμα του Κύκνου (2010)

Αγωνιστής του Πολυτεχνείου πάει στην Αμερική για μεταπτυχιακό, γυρίζει με τη γυναίκα της ζωής του, την αφήνει στην Ελλάδα για να γίνει υπερατλαντικός γιάπης και είκοσι χρόνια μετά μπλέκεται σε καπιταλιστικό σκάνδαλο.Για τον Νίκο Τζίμα, δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά, μιας και τόσο ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο (1980), όσο και ο Αστραπόγιαννος (1970) σε διαφορετικό επίπεδο, μιλούν από μόνα τους για τον τρόπο που έχει αφήσει το στίγμα του στην ντόπια κινηματογραφική ιστορία, ένας άνθρωπος που έχει σιγήσει τις τελευταίες τρεις σχεδόν δεκαετίες. Η καινούρια του δουλειά, στο σενάριο της οποίας μπλέχτηκε πλειάδα συνεργατών και συμβούλων, θα έπρεπε κανονικά να αποτελεί έναν καινούριο σταθμό, για έναν δημιουργό που θα έπρεπε να έχει ωριμάσει, αν όχι στη γραφή του, τουλάχιστον στο βλέμμα του. Φευ.

Αν υπήρχε στα ελληνικά όρος αντίστοιχος του αμερικάνικου cheesy, θα έβγαζε νόημα να διαβάσεις ότι, απ’ την ταινία του Τζίμα, το φαστφουντάδικο της γειτονιάς σου θα μπορούσε να βγάλει τα cheeseburgers της χρονιάς τουλάχιστον, αλλά για να μην μπλέκουμε αμερικάνικα κι ελληνικά σε τουρλομπούκι αντίστοιχο δημιουργού που δεν μπορεί ν’ αποφασίσει αν θέλει ν’ απευθυνθεί σε αγγλόφωνο ακροατήριο, ή σε βλέμματα ελληνικά, ας πούμε απλώς ότι το Πέταγμα του Κύκνου, με την πιασάρικη πολιτική αιχμή του και την αντικαπιταλιστική οργή του, αναβιώνει φωσκολικά πρότυπα σε μεγαλοσχημοσύνη και βαρύγδουπο μελοδραματισμό, παντρεύοντάς τα με αναχρονιστική σκηνοθετική ματιά ανθρώπου που μοιάζει να μην έχει δει καν ταινία τα τελευταία 30 χρόνια, πόσο μάλλον να 'χει σκηνοθετήσει κιόλας. Η λυπηρή βιντεοαισθητική και η φτώχεια η οικονομική, είναι το περιτύλιγμα μονάχα μιας δουλειάς φιλόδοξης στην στρατευμένη της ρητορική, αλλά πλήρως αφοπλισμένης σε τέχνη και τεχνική, στη θύελλα της οποίας παρελαύνουν τραγελαφικές εμφανίσεις σπουδαίων και μη ερμηνευτικών προσώπων της παλιότερης ελληνικής κινηματογραφίας, υπογράφοντας τον ευτελισμό του κύρους τους, στο όνομα μιας κάποτε σημαντικής σκηνοθετικής προσωπικότητας, που όχι μόνο έχει ξεχάσει πώς να κάνει σινεμά, αλλά δεν το έχει καταλάβει κιόλας, όπως υποδεικνύει η θολωμένη του αίσθηση για τον σωστότερο τρόπο διανομής και προβολής της ταινίας του.