The Green Hornet (2011)

Εκατομμυριούχος playboy γιος μεγαλοεκδότη, τα βλέπει κωλυόμενα όταν πεθαίνει ο πατέρας του κι αποφασίζει να γίνει μασκοφόρος εγκληματίας για να καθαρίσει την πόλη.Όπως καταλαβαίνεις απ’ τα credits στο σενάριο, η ταινία είναι γραμμένη για κωμωδία κι όχι για δράση, άσχετα με το ως τι προσπαθεί να περάσει, και σε ποιον μπορεί να φάνηκε καλή ιδέα να την αναθέσουν στον Michel Gondry για να βγάλει αυτή την ανατρεπτική μπιμουβιάρικη αίσθηση από buddy-movie που προσπάθησε και δεν πέτυχε ούτε στο Be Kind Rewind (2008) που ήταν και δικιά του ιδέα, δεν θέλω να ξέρω, αλλά μπορώ να σου πω πόσο κακή ιδέα ήταν να τον βάλουν να το εφαρμόσει σε καλογυαλισμένο mainstream χολιγουντιανό υλικό. Ο Gondry δεν είναι καν σκιά του Brett Ratner απ’ το Rush Hour (1998), πόσο μάλλον σκιά του εαυτού του, και η απόπειρά του στην εκρηκτικότητα ενός tent-pole με οράματα franchise, μένει μονάχα στο όραμα. Χαβαλετζίδικη ανία, εφηβικά αστεία και παιδικός φορμουλαϊσμός, πηδάνε απ’ την οθόνη για να σου τριφτούν στη μούρη σε ανούσιο 3D για δύο ώρες, σε μια τεμπέλικη περιπέτεια με ανεπεισοδιακή δράση και ξαναζεσταμένο σενάριο, που ξεπερνά τα προβλεπόμενα μόνο χάρη στις άκομψες ανθρωποκτονικές εξάρσεις της, σα να 'χουν βγει από διπλανή αίθουσα που παίζει PG-13 εκδοχή των Αναλώσιμων (2010). Project που αναβιώνει τα παιχνιδίσματα της πρωτότυπης ραδιοφωνικής (και μετέπειτα κινηματογραφικής κι αργότερα τηλεοπτικής σειράς) για τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και τις αυταπάτες των αιώνιων εφήβων με τα ακριβά παιχνίδια, μπορείς να πεις ότι παίζει παιχνίδι ποιητικής δίκης στον πρωταγωνιστή του, Seth Rogen, και την νεόκοπη σχετική στουντιακή παντοδυναμία που του έφερε η ταμειακή επιτυχία. Είναι όμως κρίμα τόσο άσχημα και τόσο νωρίς να προδίδεται απ’ την αυταρέσκεια και την αβάσιμη αυτοπεποίθηση που μόνο υπό την επήρεια μπορεί να ένιωθε όταν έγραφε το επαναληπτικό κι επίμονο σενάριό του, και το χειρότερο μπορεί να 'ναι ότι την πάτησε όχι για κάναν άλλο λόγο, αλλά επειδή άφησε τον Gondry να του το γυρίσει νηφάλιος. Σχετικά.