Hævnen (2010)

Βία. Κακό πράμα. Τζιζ. Σήμα κατατεθέν κάθε χαζογκόμενας, ειδικά δε του απόλυτα ιδιοτελούς είδους, η σε κάθε ευκαιρία συγκίνηση για τα.. παιδάκια της Αφρικής κλείνει και τη καινούρια μπαλαφάρα της Susanne Bier σα μια τελευταία νότα σε ένα ακόμα κρεσέντο της σε εισαγωγικά δημιουργού, με μοναδικό στόχο το αγαλματάκι που απονέμουν κάθε χρόνο τα πιο ξεμωραμένα μέλη της αμερικάνικης κινηματογραφικής ακαδημίας (το διαβόητο ξενόγλωσσο Όσκαρ). Όπως και κάθε χαζογκόμενα, η Bier δεν έχει ασχοληθεί φυσικά σε κανένα σημείο της διάρκειας με τα μικρά μαύρα ανθρωπάκια, αλλά έχει φροντίσει φυσικά και αυτή τη φορά να μεταφέρει νωρίτερα τα σκηνικά της για λίγο στον Τρίτο Κόσμο, και πάλι αψυχολόγητα, εκτός συνέχειας και εκβιαστικά όσο ζητιάνος στον Ηλεκτρικό, με επιπλέον στόχο υποθέτεις, ξανά, τη κατασπατάληση των επιχορηγήσεων του Danske Filminstitut, που επικουρείται τώρα και από το αντίστοιχο Σουηδικό, σα σπονσονάρισμα της φωσκόλειας τσόντας καταδίκης από το σενάριο του ιδιότυπου ρατσισμού ανάμεσα στις πολύ βορειοευρωπαϊκές φυλές. Σα φρεσκάρισμα στη μαγική φόρμουλα, από την αμερικάνικη σαπουνόπερα των αρχών των 80s στο Efter Brylluppet (2006), η Bier περνάει με το Hævnen (2010) στο τούρκικο μελόδραμα αδιευκρίνιστης εποχής, μάλλον της νεολιθικής, εφόσον εξετάζει ζητήματα που η ανθρωπότητα έχει λύσει εδώ και τουλάχιστο 3-4 χιλιάδες χρόνια, βάζει χαρακτηριστικά κάτι υποσιτισμένους Κενυάτες να ρωτάνε με μεγάλα κλαψιάρικα μάτια τον ξανθό μπούλη γιατρό γιατί, μα γιατί, γιατί γιατί γιατί, υποθάλπει ασθενή που έχει εγκληματίσει.

Στον πρωτότυπο τίτλο το hævnen σημαίνει εκδίκηση όπως φροντίζει να τονίσει με υπερηφάνεια για τη πρωτοτυπία του η υπεύθυνη, για να δίνει μια ψευδαίσθηση συνοχής στο μπουρδούκλωμα κλισεδαρίας της, όμως και όλες οι κραυγαλέες αποδόσεις αυτού του τίτλου ανά τον πλανήτη, πάλι μέσα πέφτουν, σε συνεργασία με τον αγαπημένο της Anders Thomas Jensen, η Bier απλά φτιάχνει ξανά αυτούς τους χαρακτήρες που κολλάνε προβλήματα σαν αρρώστιες και/ή αντιμετωπίζουν αυτά των άλλων σαν τραβεστί Steven Seagal. Στον κόσμο της Bier υπάρχει αυτό το αδιευκρίνιστο πράγμα που λέγεται άδικη κενωνία και αντιμετωπίζεται με ένα συνονθύλευμα από απολίτικες, ανιστόρητες, ακοινώνητες, αμόρφωτες, παθητικές, επιδεικτικές φανφάρες. Κορμός της αφήγησης, μόνο με την έννοια ότι αυτή από κει ξεκινάει κι εκεί καταλήγει, ένας πιτσιρικάς, ανάμεσα στα άλλα διανοητικά καθυστερημένα τόξα του (από Jason Statham σε Osama bin Laden σε αναβαπτισμένο Mahatma Gandhi) κατηγορεί τον πατέρα του ότι.. ήθελε να πεθάνει η μάνα του από καρκίνο, τον κατηγορεί, τον κατηγορεί, τον κατηγορεί, μέχρι να φωνάζεις κι εσύ στον άνθρωπο να το παραδεχτεί να τελειώσει η ταινία, το παραδέχεται, αλλά φυσικά σε περιμένει και επίλογος, κι επίλογος, κι επίλογος να χωνέψεις το ανύπαρκτο επιμύθιο αισθανόμενος την ευφορία της μωρότητας. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ο συνηθισμένος φωτογράφος του Nicolas Winding Refn, ο Morten Søborg, είναι και μόνιμος της Bier, βγάζει τα προς του ζειν ο άνθρωπος με το να πλακώνει με περισσότερους καθρέφτες κι από του Sex and the City κάθε σκηνή με υποψία ηλιαχτίδας.