Screencap: Το μετέωρο βλέμμα του χειρουργού

Τι σκέφτεται ο κύριος με την άσπρη μπλούζα; Με τι άραγε έχει εκπλαγεί; Με το τι είδους κάταγμα έχει το τραυματισμένο μοντέλο που ήρθε από το Φοίνιξ της Αριζόνα να γυρίσει διαφημιστικό φέτας Μετσόβου στη Μύκονο; Με το πόσες κεφαλιές μπορεί να κάνει σερί με το μπαλόνι ο «Μαραντόνα»; Με τίποτα από αυτά, αλλά με το ποια θα είναι η νέα προσφορά της τσιγγάνας που συνωμοτεί πίσω του; Ή μήπως τελικά βρίσκεται σε πιο υπαρξιακή διάθεση και αναλογίζεται «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πηγαίνω»;

Τι να σας πω. Αντίστοιχα ερωτήματα έχω. Για να πω την αλήθεια θα προτιμούσα να μην τα έχω και να με απασχολεί το πλάνο, η κάμερα, ο φωτισμός, η ερμηνεία των ηθοποιών. Ομολογώ πως δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Όχι ότι το έχω μετανιώσει. Απλά αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον γιατρό συμβαίνει και σε εμένα ζώντας σ' αυτήν την γεμάτη εκπλήξεις χώρα. Εκεί όπου όταν όλα είναι μαύρα και νιώθεις ο τελευταίος της γης, ξαφνικά αποκαλύπτεται μπροστά σου ένα μικρό θαυματάκι. Δεν είναι εύκολο να μην αρρωστήσεις με διαδοχικά τέτοια καυτά και παγωμένα ντους. Ποιο είναι όμως το φάρμακο; Και πώς το βρίσκω αν δεν καταλάβω πρώτα τι διάολο πάθηση είναι αυτό το λεγόμενο «ελληνικό θαύμα»; Θέλει δυστυχώς χρόνο και κόπο η διάγνωση σε ένα τόσο extreme περιστατικό! Για αυτό γυρίζω ταινίες. Από την Δέσποινα (1990), την πρώτη μου ταινία, όλες μου φαίνονται σαν μίνι ιατρικές γνωματεύσεις. Μόνο που τελευταία είμαι όλο και λιγότερο σίγουρος αν ο ασθενής είναι η πραγματικότητα που αγωνίζομαι να διαγνώσω, ή εγώ! Όπως και να έχει είναι ένα τρελό πανηγύρι που σου αχρηστεύει τους κανόνες. Αυτό με ενθουσιάζει. Όπως με ενθουσιάζουν και οι ταινίες που ψάχνουν το ελληνικό αυτό μυστήριο. Πλήττω θανάσιμα και με ανθρώπους και με ταινίες που ξέρουν τις απαντήσεις. Ή που νιώθεις πως ζουν σε άλλους τόπους μακρινούς. Για να το έλεγα καλύτερα και να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου αντί για το καρέ του Απ’ τα Κόκαλα Βγαλμένα (2011) έπρεπε να είχα διαλέξει ένα καρέ από οποιαδήποτε ταινία του Woody Allen. Την άλλη φορά. Προς το παρόν αρκούμαι στην έκπληξη του γιατρού με την άσπρη μπλούζα. Τώρα μάλιστα που τον ξανακοιτάζω μου φαίνεται ότι αυτό που σκέφτεται είναι, πώς να το πω... «το ΕΓΩ μεσ' στο Ε.Σ.Υ»;