Beyond the Black Rainbow (2011): Tribeca premiere trailer

Λίγο απó George Lucas στα νιάτα του, κάτι από Stanley Kubrick στα φευγάτα του, μια τζούρα από David Cronenberg στα ατμοσφαιρικά του και μπόλικο από Tarkovsky στα διαστημικά του, το trailer του Beyond the Black Rainbow, με το ελληνικό άρωμα στο επώνυμο του δημιουργού του, Panos Cosmatos, το είχαμε σταμπάρει όταν το ‘χαν ανακαλύψει τα καλόπαιδα του QuietEarth. Αλλά οι υπνωτιστικές ρετροβιζιονιστικές εικόνες του, παρέμεναν κρυπτικές μέχρι το περασμένο τετραήμερο, που η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στην Tribeca, αποκαλύπτοντας την πλοκή για μυστηριώδη επιστήμονα που κρατά κλειδωμένη σε γυάλινη πυραμίδα μια πιτσιρίκα με υπερφυσικές δυνάμεις που ελπίζει να κάνει δικές του.

Γιος του George P Cosmatos, που γεννήθηκε στην Τοσκάνη, μεγάλωσε στην Αίγυπτο, σπούδασε στο Λονδίνο και πέθανε στον Καναδά, έχοντας στο μεταξύ δουλέψει με τον Marcello Mastroianni και τη Sophia Loren, πριν σκηνοθετήσει τον Roger Moore, τον Telly Savallas και την Claudia Cardinalle στο Escape to Athena (1979), και τον Sylvester Stallone στο Rambo: First Blood Part II (1985) και στο Cobra (1986), ο Panos Cosmatos στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, απομακρύνεται παρασάγγας απ’ την παρακαταθήκη του πατέρα του στις αναφορές, όχι όμως απαραίτητα και στις προσλαμβάνουσες. Βάζοντας στο μπλέντερ την αισθητική και την προβληματική του sci-fi των 60s και των 70s, κάνει για το είδος, ότι έκανε και το Amer (2009) για το giallo, όπως σημείωσε το Green Cine, λίγο πριν μιλήσει απευθείας με τον σκηνοθέτη, που φαίνεται να έχει ξεράσει στην οθόνη όλες τις εικόνες που είχε καταναλώσει ως βιντεοφάγος πιτσιρικάς στη δεκαετία του ’80, κι ακόμα περισσότερες που τις είχε φανταστεί μοναχός του, διαβάζοντας στα βιντεοκλάμπ τις περιλήψεις απ’ τα κουτιά των R-rated ταινιών που δεν τον άφηναν οι γονείς του να νοικιάσει. Μπλέκοντας homage και παιχνιδίσματα κανόνων, με δοκιμές αισθητικών και στιλιστικών ορίων, ο Cosmatos φαίνεται να έχει φτιάξει ένα ζαλιστικό τριπάκι που δεν περιορίζεται στο να αποτίει φόρους τιμής στην εποχή που αναφέρεται, αλλά πείθει πώς ξεπήδησε ακριβώς από εκεί μέσα, κρατώντας την ίδια ώρα μια φωνή εντελώς δική του, που δε θα'ταν άσχημο να τη φέρουν να την ανακαλύψεις και μερικά φεστιβάλ του εσωτερικού.